Bijenplanten_web

kamperfoeliefamilie 435
Weigela ‘Bristol Ruby’
Het geslacht Weigela behoort tot de Kamperfoeliefamilie
(Caprifoliaceae). Het bestaat uit ongeveer 12 soorten, die
inheems zijn in Oost-Azië. In 1845 werd de Chinese soort
Weigela florida door Robert Fortune in Engeland geïntroduceerd.
Door kruising van een aantal soorten is een zeer groot
aantal hybriden verkregen. Een klein deel daarvan is geschikt
gebleken voor de siertuin en daardoor in de handel gebleven.
De cultivars variëren zowel in bloemkleur als in kleur en
tekening van de bladeren. Bloemen zijn er in het roze, rood
en geel. Bladeren komen voor in de variaties geelgerand,
bont lichtgeel, roomwit, gevlekt, goudgeel en groen met
een brede gele rand. Als sierstruik in tuinen en plantsoenen
staan de kruisingen bekend als Weigelia’s. De wetenschappelijke
naam van het geslacht is Weigela. De Zweed
C.P. Thunberg, die wel als de vader van de Japanse botanie
wordt beschouwd, heeft het geslacht genoemd naar de arts
en botanicus C.E. Weigel (1748-1831), auteur van diverse
botanische werken.
Op vochtige en voedselrijke grond
Weigela gedijt het beste op een enigszins vochtige en voedselrijke
grond. De struik is bladverliezend en kan afhankelijk van
de soort of cultivar 80 tot 300 centimeter hoog worden.
Groenbladige planten doen het goed op een zonnige plaats; de
bontbladige verlangen een schaduwrijk plekje. De bladeren
zijn tegenoverstaand, eirond en hebben een gezaagde rand.
In mei en juni staat de struik in bloei. De bloemen verschijnen
over het algemeen op het overjarig hout, soms op eenjarige
scheuten. Ze staan in bundels aan de uiteinden van de takken
en scheuten of alleenstaand in de bladoksels. De bloemen
hebben een lang onderstandig vruchtbeginsel, dat over de volle
lengte omsloten is door de bloemas en daarmee is vergroeid.
Aan het uiteinde daarvan staan de kelkslippen en kroon ingeplant.
De kroon is trechter- of klokvormig. De vijf meeldraden
staan op de bloemkroon. Het stuifmeel is erg plakkerig
en kan daardoor gemakkelijk door bijen worden verzameld.
Soms wordt er stuifmeel van een Weigela in Nederlandse
honing aangetroffen. Het behoort tot de 108 soorten die door
de Keuringsdienst van Waren in de periode 1971-1980 werden
aangetroffen.
De nectariën liggen op een kussenvormige structuur onderin
de bloem op het vruchtbeginsel. Voor het puren van de nectar
mag het deel van de bloemkroon onder in de bloem niet te
nauw zijn, anders is de afgescheiden nectar onbereikbaar voor
de honingbijen. Soms maken hommels gaatjes in de bloemkroon
ter hoogte van de nectariën. Bijen maken daar dankbaar
gebruik van.
Snoeien en vermeerdering
Om de groei en bloei te bevorderen is het gewenst dat oude
takken in het voorjaar worden teruggesnoeid. In gebieden
waar Weigela inheems is vermeerderen de planten zich door
middel van zaad. De vrucht is een langwerpige doosvrucht.
Cultivars laten zich in de zomer stekken.
plaat 205. Weigela ‘Bristol Ruby’
A tak met bladeren en bloemen; B nectarium onderin de bloemkroon;
C meeldraad; D stuifmeelkorrel (triporaat): 1 polair aanzicht,
2 equatoriaal aanzicht; E stamper (het onderstandige vruchtbeginsel
is behaard); F stempels.