ACADEMY Magazine 2018-2019

COLUMN
Dirk Zeelenberg
Als acteur kruip ik doorgaans in de
huid van iemand anders. Zeker bij
grote of lang lopende producties als
'Divorce', komt er een heel team
aan te pas. Poetst een visagist
de rimpels weg (steeds vaker), of voegt ze juist
toe (steeds minder) als dat nodig is voor de rol.
Verwoord ik uitgeschreven teksten van een
scenarioschrijver. Is er een regisseur aanwezig
die me aanwijzingen geeft, een schop onder
m’n bips of een aai over m’n bol. Heb ik er vaak
weken, zo niet maanden repetitie opzitten met
collega’s. Kortom, acteren doe je niet alleen.
Schrijven of spreken daarentegen…
Moederziel eenzaam zweet ik de spreekwoordelijke bloed, zweet,
tranen en peentjes om tot een goed, nee geweldig verhaal te komen.
Voor welke gelegenheid ook, na het eerste kennismakingsgesprek
begint zich een idee te vormen. Flarden, invalshoeken, anekdotes. De
uitdaging is om die brokstukken aan elkaar te smeden tot een lopend
geheel, met een kop en een staart. En dat proces is fascinerend. Want
geheid denk ik bij iedere speech, zonder uitzondering, ergens wel een
keer: waar ben ik aan begonnen, wat doe ik mezelf aan.
Dat grote IT bedrijf, waar ze alle neuzen dezelfde kant op willen. Of
dat stel, waarvan zij voor de zesde keer het jawoord gaat geven en over
genoeg zelfspot beschikt om dat met iemand van ‘Divorce’ te doen. De
bank, waar hele afdelingen er uit gaan. Het snelle reclamebureau met
allemaal types die alles al een keer meegemaakt hebben. De uitvaart,
die drie dagen later plaats zou vinden en waarvoor ze mij vroegen de
ceremonie te begeleiden.
Iedere keer moet en zal ik het best mogelijke leveren. En dat begint
met inlevingsvermogen. Laatst stelde ik me voor, dat ik bij zo’n bedrijf
zou werken. En dat ik het vermoeden had, dat mijn baan op de tocht
zou staan. Terwijl ik net een nieuwe hypotheek had en een prille
relatie. Ook met kinderen, dus een samengesteld gezin waarvan met
name de tieners het uiterste van ons vergden. En laten we vooral de
bijzonder wraakzuchtige ex niet vergeten.
En dat er dan een te dikke B-acteur wordt ingezet om de boel een
beetje te verzachten, terwijl jij alles onder je handen ziet verkruimelen.
Die carrière, waar je zo hard voor hebt gewerkt. En dat je nog maar
moet zien of je op jouw leeftijd nog wel aan de bak komt. Ik leef me
dan dermate in, dat ik letterlijk met m’n handen
in het haar zit, ijsberend door de gang. Naar mijn
kinderen toeter ik of ze niet éven wat stiller elkaar
het leven zuur kunnen maken. Tot mijn vrouw zich
ermee bemoeit: ‘Dirk, doe eens even normaal, ze
zitten heel zoet te ganzenborden samen’.
Met een klap beland ik in de realiteit. Mijn
fantasie had weer eens een loopje met me
genomen. Noem het beroepsdeformatie,
maar een die wel z’n vruchten afwerpt als
het op schrijven aankomt. Ineens weet ik
namelijk welke invalshoek ik zal kiezen voor
mijn speech. Als een bezetene galoppeer ik
naar mijn laptop, daarbij het ganzenbord
omstotend. Gelukkig speelden ze natuurlijk online, op de iPad.
En was het helemaal geen ganzenbord, maar zodra er niet wordt
geschoten of iemand anderszins het loodje legt, noemen mijn vrouw
en ik het ganzenbord.
Geïnstalleerd achter mijn laptop, kunnen mijn vingers het verhaal
wat zich in mijn hoofd ontspint maar nauwelijks bijbenen. Als ik
eindelijk opkijk van mijn toetsenbord, is het uren later. Ik check een
keer of 16 of ik alles goed heb opgeslagen en laat het dan even rusten.
Even rijzen, voordat het definitief de oven in gaat. Maar niet nadat ik
alle ingrediënten nog eens nauwkeurig onder de loep heb genomen,
een snufje van dit, of een vleugje van dat heb toegevoegd. Ja, smullen
vind ik het - het schrijfproces.
Soms blijft het daarbij en overhandig ik mijn speech aan iemand
anders. Wat ik overigens net zo geweldig vind als het zélf delen van het
resultaat, voor een live publiek. Waar ik mezelf niet kan verschuilen
achter een rol, maar in m’n blootje sta. Bij wijze van spreken dan
(gelukkig maar - voor u). Maar ik geef altijd mijn ziel en zaligheid
voor de juiste toon, het juiste verhaal. Ongeacht de opdrachtgever, het
aantal gasten, of ik het zelf doe of voor derden schrijf. Iedere keer is
het weer een première, waar geen enkele acteursklus aan kan tippen.
Omdat dit om het échte leven gaat.
Boek Dirk Zeelenberg bij Speakers Academy ®
info@speakersacademy.nl
Dirk Zeelenberg heeft in zijn lange carrière als acteur geschitterd in de meest uiteenlopende film- (Zwartboek), tv- (DIvorce, All Stars) en
theaterrollen (o.a. met Mary Dresselhuys en Johnny Kraaykamp Sr.). Daarnaast is hij van jongs af aan al aan het ondernemen (o.a. met een
succesvol evenementenbureau). De afgelopen jaren is Dirk tevens een zeer veelgevraagd trouwambtenaar (Bijzonder Ambtenaar Burgerlijke
Stand, BABS), spreker voor bedrijven, ceremonieel begeleider/spreker bij uitvaarten én speechschrijver voor derden. Al zijn uiteenlopende
ervaringen bundelde hij in zijn bestseller boek ‘Niet bepaald een succesverhaal’, waarin hij op zeer openhartige wijze niet alleen zijn successen
omschrijft, maar ook de tegenslagen die op zijn pad kwamen. Met zijn kenmerkende gevoel voor humor en zelfspot deelt hij zijn ervaringen,
ambities, dromen en levenslessen. Door Dirks zeer brede carrière, kennis van en oprechte interesse in de mens en nieuwsgierigheid naar
wat de ander drijft, is hij bij uitstek geschikt als spreker, dagvoorzitter of presentator. Tijdens congressen, evenementen, workshops of andere
bijeenkomsten weet hij als geen ander met zijn energie, ongebreidelde passie, creativiteit, improvisatievermogen en humor de zaal mee te
krijgen. Saai wordt het in ieder geval nooit.
SPEAKERS ACADEMY® MAGAZINE 2019
53