Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
—¡Maldición! —excramou Mingos saíndo daquela escena de
horror e fuxindo pola horta abaixo como un réprobo a quen persigue
a sombra da concencia lixada.
—¡Meu filliño!... ¡filliño!... —dixo Marica entramentras que
pasaba o derradeiro diálogo, bicando a testa xa páleda de Manuel.
—Miña nai, —contestou este botando os brazos ó pescozo de
Marica— por fin atopeite, por fin morro contento. ¡Nai!... eu morro...
no ceo...
—¡Filliño! —volveu a excramar Marica caendo sin sentido.
—¡Meu Dios! ¡Que disgracia! —decía Xuana tirando do pelo
con desesperación.
—Nai... Rosiña... no ceo te agardo... —foron as últemas palabras
do desventurado mozo.
Cando Marica volveu en si, atopou no colo o cadavre do seu
fillo. Ceibou entón unha risa estrana. ¡Estaba tola!
Mingos colleu o camiño de Corbeiroa ó deixar aquela triste
escena.
Chegou ó pé do penedo que xa conocemos e rubeu á cume del.
—¡Dios! ¡perdón! Aquí comenzaron os meus crimes; aquí finarán
tamén.
E tirouse ó mar de donde non volveu a saír máis.
EPÍLOGO
Marica morreu ós dous anos despois dos últemos acontecementos,
víctima dos máis fondos doores. Según conta a lenda do pobo,
pola noite víase ir a Rosiña ó cementerio a rezar sobre a cova de
Manuel, e cando saía daquel lugar sempre brilaba nos seus ollos unha
bágoa fixando a mirada no ceo como si buscara nel o esprito do seu
infortunado amante.
106