Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
Despois falaron de Mistral 169 , Verdaguer 170 , de Rosalía de Castro,
de Pondal; e ás derradeiras perguntou a catalana:
—¿Y vosté ès catolich
—¿Eu xa non me decato, miña señora o que lle son. ¡Fun tantas
cousas neste baixo mundo! Agora adícome ó rexenerador choio da
lata... e dispense.
A catalana falou despois do Deuteronomio, do Pentecostés, do
Cantar dos Cantares!...
—¡San Froilán me valla, e Santa Minia me protexa! —dixo
encontra si o viaxante— esta é unha protestante, unha filla do desleigado
Lutero, que me quere arrecadar para a súa igrexa.
Chegaron a Cangas. Un fato de labregos, limpamente vestidos,
agardaban pola catalana. Era a comisión dos protestantes que iban a
unha misión.
Toda aquela patulea meteuse nun vapor que fai viaxes de cotío a
Vigo, e saíron para o dito pobo.
Un dos protestantes, mozo ben prantado, que debía saber manexar
ben unhas caínzas, desenfundou treidoramente, docemente, con
certa aquela de orgullo, un maldito acordeón, ese estormento que nos
tran do estranxeiro para castigo dos nosos pecados. O acordeón
comenzou a ranxer bravamente; e unha ducia de desentoados paisanos,
ceibaron ó aire unha cántiga sin gracia, como se saíra das gorxas
dunha comunidade aburrida...
“Aquí en estos mares
es Dios el capitán;
que rabien y que trinen
los hijos de Satán...”
169
Refírese ao poeta e filólogo provenzal Federico Mistral (Maillane, 8 de setembro de
1830 – Maillane, 25 de marzo de 1914). Escribiu, entre outras, as seguintes obras: Miréio
(1851), Calendau (1867), Coupa santo (1868), Lis isclo d’or (1875), Lou tresor dou felibrige
(1878), Nerto (1884), La reíno Jano (1890). Compartiu o premio Nobel de Literatura
co español Jacinto Echegaray no ano 1904.
170
Trátase do poeta catalán Jacinto Verdaguer (Vich, 1845 – Vallvidrera, 1902). É autor
dos coñecidos poemas Atlántida (1877) e Canigou (1886).
166