Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
BOA MEICIÑA 167
—Santas e boas tardes, don Pedro.
—Moi boas, Antón. ¿Xa deches fin ó traballo
—Xa, si señor; prantei no fondal da horta as patacas coma vosté
me mandou. ¡Queira Dios que teña unha boa anada!
—E que ti a vexas. Hoxe non te irás sin probar un bocadiño.
—Non, señor; moitas gracias.
—Déixate de cumprimentos, que xa sei que es de bon dente.
Micaela, —dixolle á criada que estaba alí presente repasando a roupa
da semán— trai o queixo de Flandes, pan de molete e máis viño
para Antón.
A criada foi buscar de contado o que lle ordeaban. Puxo un mantel
de liño branco coma a neve; e dixo:
—Xa podes comer, Antón; queixo coma este non o lambiches na
túa vida.
—¡Jasús! se non te metes comigo, estoupas. É ben certo que non
hai peor cuña que a do mesmo pau. Se ti foras a señora, aquí non lamberían
nin as moscas.
—¡Vaia! Abonda de leria; —dixo estonces don Pedro— séntate,
Antón, e come, sin vergonza.
—Xa que se empeña... —respondeu Anton sentándose á mesa—.
¡Alabado sea Dios!... ¡Que queixo, rechunflas!
Abofé que ten bon ulido, anque semella unha bala de cañón.
167
Publicado n’ A Nosa Terra, nº 18, 12 de xaneiro de 1907, pp. 5–6. Recollido en libro
na edición de 1909 e seguintes.
163