Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
Cantouse o primeiro acto de Otello. Asunción, que facía unha
Desdémona 194 xeitosa e lanzal, foi moi apraudida.
—Non me gusta “Otello”, —díxome Cesáreo;— esta ópera non
debía representarse nestes tempos. A súa fábula é inmoral, dunha tiranía
abafante. Se non fose por ti, hoxe non viría aquí. A música é boa,
como cousa do inspirado Verdi, eso si. Pero cando a tiple cante a peza
gallega vaise a doer moito o teu patriotismo, meu quirido Asieumedre.
Xa verás a diferencia entre a nosa música pastoril, enxebre, queixosa, e
esa outra italiana que recolle e leva nas súas notas un mundo de inspiración.
—Xa sei, —respondinlle— que ti non queres sentir nin reconocer
a terra. As túas ideas prívanche de atopar cousa boa na música
gallega. Eu si; para min ten un encantamento brando, unha soidade
docísima que esperta no meu corazón as lembranzas do lar. Esas teorías
túas de cosmopolitismo son boas en... teoría; pero as nacionalidades,
as linguas, nas que nada puxemos os homes, obedecen a leises da
natureza, a acontecimentos providenciás da historia, e nós non podemos
reforma–la terra. En verdade che digo que en min ten máis forza
o recordo de miña nai, as lembranzas de cando era pequeno, que tódalas
doutrinas de Bakounine e de Tolstoi.
Os timbres de aviso soaron. Os músicos puxéronse nos seus
lugares, e José Castro Chané sentouse na alta silla do medio para dirixi–la
orquesta. O teón ergueuse paseniñamente. Na escena apareceu
unha aldea gallega na que non fataban alpendres, hórreos, árbores, etc.
Asunción Lantes saeu vestida de gallega. Un aprauso longo e
forte resoou estonces; aprauso de ademiración, de gratitude e agarimo.
Chané, o músico inspirado, ergueuse e marcou o primeiro compás
da melodía. A tiple comenzou
“Como ti vas pra lonxe
i eu vou pra vello,
un adiós Mariquiñas
194
Deuteragonista da traxedia Otello. É a filla dun nobre veneciano e está casada co protagonista
da obra. É estrangulada no último acto polo seu marido, vítima dos celos. É a
máis patética das heroínas shakesperianas, pasiva e indefensa ante o mal, só sabe opoñer
a dozura e a paciencia ás ofensas e ás inxustizas.
188