Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
da igrexa parroquial que pola súa mesma familia ¡e malpocado do
viciño que se metera coas cousas da súa freguesía!
Un día botouse a cavilar... Pareceulle que o que lle daba o crego,
e as propinas dalgunhas devotiñas, non abondaba para a mantenza da
súa casa, e acabou por trocar de rumbo. De sancristán pasou a porteiro
dunha sociedade revolucionaria, enemiga de reises e de cregos, e alí
logrou un xornal que endexamais soñara nel. Se medrou ou non
medrou o home do noso conto, abonda con decirvos que, despois dalgún
tempo, pasou a sere un dos patrós da Sociedade.
Outro día foi en compaña dalgús amigos á casa dun médico que
recibira un aparato para facer fotografías polo endiañado sistema dos
raios X. Ben sabido é que con estes aparatos vense, a través do coiro,
tódolos osos e retrátanse ademais as cousas duras ou de metal que un
poida levar enriba de si.
Tódolos amigos fóronse poñendo, un a un, diante do aparato.
Os seus corpos víanse craros como se fosen feitos de xelatina, ou
como estadeas medoñentas. Cando lle chegou a vez ao sancristán...
¡que se queres! non había xeito de se deixare enfocar. Tanto lle dixeron,
tanto mallaron nel, que por fin prantouse medosamente... tembrando
diante do obxetivo, e... ¡virxe do Carme! O sancristán tiña no
peito unha crus de metal de media cuarta de longo, e no peto esquerdo
da chaqueta unha navalla toureira desas que os chulos da Moura
chaman lenjua de vaca.
A risa entre dos que alí estaban foi escacharrante, desas que fan
doe–las illargas.
—Meu amiguiño, —díxolle un dos presentes tocándolle no lombo—
vexo que sigues sendo sancristán por dentro.
—E ti que queres... —respondeulle— por moitas voltas que lle
deas neste mundo o primeiro é a mantenza.
—Tes razón, meu mantidiño, tes razón.
218