Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
Non tiñan daquela os ánimos para lembrárense dos infortunados. Un
día o señor Marqués, que é un bon cristiano, díxome que para lograr
esmolas tiña que donarse algo en troques; e mercoume esta zanfona.
Adeprendín a tanxere. Toco nela a muiñeira das festas e maila da groria,
a cántiga de Silvana, a do Lironte–lirón, e outras mais, que son do
agrado dos montañeses.
—¿E daquela déronlle máis esmola
—Deron, miña santiña, deron.
—¿E por que non toca agora o Lironte–Lirón
O cego comenzou a cantar, acompañado da zanfona. Era unha
balada melancónica, tristeira. Falaba dun amor puro, incumprido, de
almas irmás que non puideran abranguer a felicidade cobizada.
O namorado mozo iba de pobo en pobo, de aldea en aldea, buscando
sempre a linda muller. Unha voz suave faloulle solermiñamente dende
o ceo, e el, cos ollos fitos na branca lúa, morreu no silencio da noite,
namentras as campás dobraban a morto na viciña igrexa!!...
—Siga, siga meu vello Pascual, —dixo a dona cos ollos cheos de
bágoas;— siga co esa cántiga, que lle hei de dar caldiño e compango
esta noite...
E a zanfona sigue xemendo brandamente, e xuntando os seus
esvaídos sons ó triste balbor do vento, que fungaba nos viciños
piñeirales.
111