Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
—Son eu, son o cego Pascual, que pido casa cuberta por amor
de Dios e polas almas dos vosos difuntiños.
—Adiante meu amigo, —respondeu o petrucio abrindo a porta—.
Adiante, que temos unha boa larada.
Entrou Pascual astra a cuciña. Era un vello de setenta anos. Traía
por compañeiro un cadelo amarrado a unha corda; debaixo da cumprida
capa, unha zanfona.
—Alabado sea Dios.
—Para sempre sea bendito e alabado —respondeu a dona.
—¿Seique non me conoce, señora Sabela Eu son Pascual o cego
que xa estiven aquí outras veces. A terra que atravesei é terra montañesa,
pobre, e quen non ten non pode dare. Non teño, pois, un carto.
¿Poderían darme pousada e mantenza por esta noite
—Pousada... pode quedar no arrimo, onde gardamo–lo carro,
que está abrigado e hai palla onde deitarse. Mantenza... somos pobres
e temos moita necesidade, ¿que lle habemos de dare
—Bueno, sea todo por Dios.
—Suba, entramentras, á lareira, e quéntese.
O cego sentouse tamén a carón do lar. O gato ergueuse larchamente,
e foise para outra banda sin quitar ollo do can forasteiro.
—¡Canto tempo fai que non viña vosté por aquí! —díxolle Bastián.
Vexo que agora trai boa roupiña. Esa capa parece a dun vinculeiro
mariñán. ¿Que boa fada o protexe
—Esta, señor Bastián, esta; —respondeulle amostrando a zanfona.
—¿E como a adiquireu
—Foi que me alumou Dios. Dende que perdín a vista —pois
inda que vexo algo solo é para endereitarme polos camiños— tiven
que botarme polas portas do mundo a pedire. ¡Canta fame pasei, virxe
do Carme! ¡Cantas angurias sin nome viviron no meu corazón! Nas
fiadas, nas regueifas, nos quinteiros cando se facía foliada, as xentes
non se decataban de min. Os farrapos, que mal cubrían o meu corpo,
non espertaban a compasión. A mocedade que se adivertía, quiría cántigas,
quiría verbes churrusqueiros que aumentasen a súa felicidade.
110