Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

Xabier Campos Villar
SOLIDARIDADE 273
Non esquencerei aos tres xorobados que vivían na vila de Sada
cando eu era un rapaciño. A súa conduta, a súa honradés, e o sofrimento
que se refrexaba nas súas caras, espertaron no meu corazón a
máis fonda amistade e simpatía.
Pedro era mestre de escola; Pepe, tiña unha barbeiría na rúa da
Ponte, á beira do mesmo río, e Xurxo ganábase a vida tanxendo un
acordeón nos bailes que a mocedade facía no lugar da Tenencia,
nomeado así porque nel había un caserón que noutrora sirvira pra gardar
as rendas dos Condes de Andrade.
É un sinal de baixa crianza nos cativos cando fan burla e escarnio
dos malfadados pola fortuna; mais, o que non se pode sofrir, é cando ese
torto instinto vive nas almas da xente de maor conocimento.
Na vila vivía un mozo talludo, chamado o Larato, que se adicaba
decotío, en compaña doutros lampantís, ao sport de facer mofa dos
xorobados. En verdade, que a vida facíaselles imposibre. Cando Pepe
estaba afeitando, cotenábanlle nos vidros pra que cortase ao parroquiano;
a Xurxo guindábanlle o acordeón pola xanela do salón, e
Pedro, o mestre, vivía compretamente abafado polas verbas que lle
adicaban, das que, a máis limpa era a de famento, como se ter fame
fora un delito persoal e non unha desigualdade social na que todos
temos responsabilidade.
Mais un día, o sentimento de solidaridade que xurde entre os que
son vítimas dunha mesma anguria, xuntou os tres eivados no areal, ao
rente dun vello galeón, que amparaba das furias do vento leste; alí, ao
273
Asinado por M. Lugrís Freire e publicado por primeira vez n’ A Nosa Terra, Ano XII,
nº 251, 25 de xullo de 1928, pp. 12–13.
269