Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
—Debes comenzar por deixar esta casa e volver prá túa.
—Con esto non faremos nada. Meu tío, anque eu non viva con
el, seguirá nos seus trece.
—Pois eu non adiviño outro remedio, a non ser que quixeras
fuxir da aldea e virte pra Portugal.
—Eso non pode ser, Manuel. Ti xa sabes canto che quero; pro
antes de nada teño que cumprir cos meus deberes e coidar da tranquilidá
de meus pais.
—É decir que renuncias a facer nada, que nada sacrificas polo
amor que tantas veces me xurache.
—Non sigas, Manuel; non me fagas máis anacos o corazón xa
dabondo magoado.
—Pro... xa que non pensas cumprir os meus consellos ¿pra que
me chamache
—¡E pregúntasmo! Para ver cómo nos hemos de escapar deste
compromiso dunha maneira que nos deixe quedar ben; pra volverche
a repetir os meus xuramentos de amor eterno; pra repetirche que antes
de non ser túa hei de morrer.
—¡Rosiña! ¡Rosiña! —dixo Manuel chantando un bico de amor
ardente na cándeda frente da rapaza— ti, que fuches o ánxel que amainou
os fondos doores que decote agachei na ialma; ti, que fixeche
nacer no meu corazón un amor tenro e santo que ocupou o sitio doutro
amor de que tiven a desgracia de carecer no mundo; ti non debes
deixarme nunca porque te quero como si foras virxe, porque si chegara
a perderte non sei que fin sería o meu.
¡Que poéticos estaban os dous namorados xurándose amor!
A lúa deixaba caer as guedellas de prata sobre os nosos personaxes,
e o vento era tan mainiño que deixaba ouvir os latexos dos
corazós dos dous namorados, que parecían esas melancónicas figuras
de que nos falan as baladas alemás.
Non siguirei o paroleo que tuveron despois. Mingos quedou en
pensar cal sería o máis conveniente pra opoñerse ós proieutos do
señor Mingos; e dimpois dunha despedida cariñosiña, volveu a saír
por onde entrara.
96