Manuel Lugrís Freire. Edición e análise literaria. - Centro Ramón ...

A obra narrativa en galego de Manuel Lugrís Freire
—Conte canto queira que llo agradecerei.
O vello sentouse nunha pedra, das que sirven para as palancas de
prensa–la sardiña, e comenzou a falar, ó mesmo tempo que picaba
tabaco para un pitillo.
—Pois verá, señor, pois verá. A illa de Sálvora, aló polo ano de
1840, se mal non me lembro, era propiedade do Conde Malvar. Non
quitaba dela un ichavo, porque alí non vivían máis que as gaivotas.
O maordomo do Conde, un tal don Visente, mercou a illa, e mandou
a ela quince familias de labregos, para as que fixo dinantes cachoupiñas.
Pasados dous meses presentáronse tódolos viciños da illa no
Caramiñal, diante da casa de don Visente, e un deles falou en nome
dos demais:
—Don Visente, que me non coma unha centella se podemos
vivir en Sálvora.
—¿E logo ¿non é bon o terreo
—O terreo non é malo, non señor, que está folgado e medra ben
o froito... ¡pero haille tantos conexos! ¡furaron de tal xeito o chan!
¡Vaia! decímoslle que alí non se pode vivire, e ímonos.
—De ningunha maneira. Eu vos mandarei unha casta de gatos
que acabarán cos conexos.
Aos catro meses volveron os labregos de Sálvora, e dixéronlle a
don Vicente.
—Don Visente, non pode ser. Malos burases me non coman
no fondo do mar salado se podemos vivir. Os conexos xa foron
mortos polos gatos, que nos mandou vosté, pero agora son tantos
os gatos, que non pode haber cristiano que perda o xuício coa barafunda
que eles arman. Ademais, como estamos no Xaneiro, pola
noite andan os gatos á xaneira, con perdón... e... don Visente, aquelo
élle o inferno.
—¡Boh! ¡Boh! Eso romédiase con solimán, ou con pan de vidro.
Eu vos mandarei con qué mata–los gatos.
Volveron os labregos para a illa. Pasaron tres anos sin novedade, e
cando xa don Vicente coidaba que a colonia de Sálvora estaría satisteita,
158