Os dados do reloxeiro

AXENTES CON DOBRE PERSONALIDADE
A separación entre substancias boas e substancias nocivas para a nosa saúde
é un artificio introducido por nós, dada a tendencia que temos a clasificar os
fenómenos da natureza en caixiñas con límites ben definidos. Os estudos sobre
toxicoloxía están a pór de manifesto que a interacción do noso organismo co
medio en que vivimos é mais complexa do que xa se cría e moitas veces a
reacción do corpo pode parecer ilóxica ou contraditoria. Por exemplo, unha
pequena dose de raios-X ou unha tapiña de dioxinas poden diminuír o risco
de cancro, xusto o contrario do que ocorre con doses altas. A clave está en
comprender como funcionan os mecanismos biolóxicos de defensa.
As ideas fixas non son boa cousa, e moito menos en ciencia –a
rigorosidade do método científico non está rifada con diversidade de
ideas e teorías–. En toxicoloxía a idea fixa consiste en crer que, se unha
substancia ou axente físico é prexudicial en doses altas, tamén o ten que
ser, aínda que en menor medida, en doses baixas. Pois resulta que non,
moitas substancias tradicionalmente sinaladas como prexudiciais ou
mortais teñen efectos beneficiosos estimulantes sobre o organismo en
doses baixas. A esta propiedade chámaselle hormese (do grego “hormo”,
que significa “excitar, estimular”; de aí tamén vén a palabra “hormona”).
A radiación é boa para ti
Este era o título dun traballo publicado en 1981 no Health Physics
Newsletter. O efecto biolóxico das radiacións ionizantes –radiacións
ionizantes son, por exemplo, os raios-X, a radiación ultravioleta do sol
e a radiación cósmica– é o tipo de hormese máis estudado, pero pouco
coñecido pola maioría da xente, probablemente porque aos científicos
tamén lles está custando asimilar cambios en certos dogmas. A teoría