Os dados do reloxeiro

Instrucións para ver mediante berros 113
dependendo do que estean a facer. Cando están preto dunha presa
aumentan a frecuencia, para incrementar a calidade da imaxe e diminuír
o “efecto estroboscópico” derivado deste mecanismo. En momentos de
máxima resolución a alternancia prodúcese cada 5 milésimas de
segundo; as especializacións que teñen no seu cerebro encárganse de
decidir que sons son os emitidos e cales os recibidos.
(Aos enxeñeiros que estaban a deseñar avións para a Segunda Guerra
Mundial xurdiulles un problema similar: as metralletas tiñan que
disparar balas a través da área abarcada pola hélice frontal do aparato.
Resolveron esta incompatibilidade sincronizando con precisión letal
ambos os mecanismos, de maneira que as balas pasaban entre as aspas).
Os golfiños tamén afinan
O sistema de ecolocalización dos golfiños, aínda que parecido ao dos
morcegos, é menos coñecido e até hai pouco non se sabía por que non
quedan xordos xa que non poden axustar con precisión os músculos do
oído medio para reducir a sensibilidade (lembrade: problema 2). Como
fan entón para non estragar os oídos? Un equipo de científicos do
Instituto de Bioloxía Mariña da Universidade de Hawai acaba de
encontrar parte da resposta: parece ser que, en vez de axustar a
sensibilidade do receptor, os golfiños varían a intensidade do son
emitido. Cando a distancia á que se encontran os obxectos diminúe,
tamén é menor a intensidade do seu berro.
Vantaxes
Isto de ecolocalizar ten moitas vantaxes fronte á visión. Unha é que
funciona igual tanto de día coma de noite, na superficie mariña ou nas
escuras profundidades; nós, pola contra, somos bastante torpes para
movérmonos polas tebras. Outra é que se pode detectar a textura dos
obxectos a distancia xa que as distintas superficies reflicten o son de
maneira distinta. Ademais, un morcego nunca tropezará contra un
cristal, por moi transparente e limpo que estea.
Non lle viría mal a moitas moscas un sistema coma este.