Os dados do reloxeiro

O misterio da mecánica cuántica e a teleportación 147
obrigaríanos a aceptar que non é posible describir un mundo obxectivo,
que os átomos non existen e que simplemente son construcións
abstractas útiles para describir o mundo que observamos. Aínda que
estas afirmacións poidan producir inquietude, a mecánica cuántica é a
teoría de máis éxito de toda a historia da humanidade. O láser, o
microscopio electrónico, o transistor, os supercondutores e, proximamente,
os computadores cuánticos son algúns dos seus produtos.
Xenios en apuros
Aínda que agora o mundo cuántico está aceptado pola maioría dos
físicos, ao principio moitos deles sentíanse realmente incómodos con
esa interpretación probabilística das súas vidas, coa inexistencia dun
mundo físico obxectivo. Einstein era un deles, e o 4 de decembro de
1926, nunha carta a outro grande físico da época, Max Born, dicía:
“A mecánica cuántica é moi impresionante. Mais unha voz interior dime
que non é o camiño correcto. A teoría di moito, mais dificilmente nos
achega ao segredo do Vello. En todo caso, estou convencido de que El
non xoga aos dados”.
Aínda que esta última frase se fixo moi coñecida, todo apunta a que o
xogo dos dados está moi estendido polo Universo. O principal problema
é que para nós, organismos que tratan de entender o mundo en
que viven, a mecánica cuántica é unha teoría que ten unhas
consecuencias que son totalmente contrarias ao sentido común. Non
hai nada malo niso, é cuestión de pensar de maneira aberta: o sentido
común aplicámolo ás situacións cotiás e que funcionan nunha escala
que nos é familiar, mais hai que ter en conta que o mundo cuántico trata
de explicar o mundo a nivel atómico, un nivel infinitesimal ao que non
temos acceso. A consciencia, o funcionamento do noso cerebro, está
adaptado por miles de millóns de anos de evolución a resolver
problemas nun mundo macroscópico, por iso é difícil que aprehenda
facilmente o estraño comportamento do mundo atómico.