Os dados do reloxeiro

MANIFESTO EN CONTRA DO MISTICISMO
Eu creo nas pantasmas, nos milagres, nas meigas e en todos os deuses gregos,
agora sabemos que existen e coñecemos moitos dos seus alcumes: quark,
protón, gravitón, leptón, bosón, enerxía de Planck, radiación cósmica. Hai
que andar con ollo, hai moitos e están por todas as partes.
Vivimos nunha época de esplendor científico e tecnolóxico; a procura
do coñecemento a través do método científico é un éxito rotundo da
sociedade humana. As investigacións en bioloxía e medicina
incrementan continuamente a esperanza e a calidade de vida; os progresos
en física e química xunto coa enxeñaría permiten viaxar de Santiago
a Bos Aires en só unhas horas, coñecer a composición das lúas de
Xúpiter ou quentar o almorzo no microondas; as tecnoloxías da
información converten a pantalla do ordenador nunha fiestra aberta a
todos os cantos do mundo. Etcétera. Mais, paradoxalmente, nesta
mesma sociedade temos un problema de comunicación: unha cantidade
enorme da poboación aínda non asimilou a cultura científica, descoñece
moitos dos seus logros e abraza sen reparos todo tipo de explicacións
místicas da realidade, a pesar de levar no maletín un teléfono vía satélite
e as pastillas para a dor de cabeza.
Unha ciencia antiga...
Vou empezar cun exemplo, digamos, cósmico. A Terra non é o centro
do Universo, dá voltas ao redor do Sol, unha vulgar estrela máis dos 400
mil millóns que hai na nosa veciñanza cósmica, unha galaxia chamada
Vía Láctea. Hai moitos outros miles de millóns de galaxias por aí
adiante. Cada estrela que vemos pola noite é un afastado sol –que, por
certo, ao mellor xa non existe, porque a luz tarda millóns de anos en