Os dados do reloxeiro

Cinco millóns de terrícolas á procura da música celestial 153
metros de diámetro, o que lle permite captar sinais moi débiles que
pasan desapercibidas para exploradores do Universo de menor tamaño.
Os técnicos do proxecto SETI (“Search for Extraterrestrial Intelligence”,
ou sexa, Busca de Intelixencia Extraterrestre) que analizan as sinais
captadas polo radiotelescopio de Arecibo teñen un problema: hai
demasiados datos. A Terra recibe ondas de radio continuamente e a
tarefa dos científicos consiste en analizar coidadosamente esa
información para buscar emisións susceptibles de ser producidas por
algunha civilización remota. Hai que efectuar millóns de operacións
para separar a palla da información con algún valor, e iso require tempo
e computadores moi potentes. Para poder analizar en tempo real toda a
información que se recibe precisaríase dun supercomputador moito
máis potente que os que existen actualmente –como o Earth Simulator
de NEC ou o BlueGene de IBM–, polo que moitos dos datos simplemente
se perden… se perdían.
Todos podemos participar no Contacto
En 1998 dous profesores da Universidade de Berkeley (en California),
colaboradores do proxecto SETI, tiveron unha idea estupenda: imos
construír o maior supercomputador virtual do mundo utilizando centos
de miles de ordenadores persoais conectados entre si a través de
Internet. E así foi como naceu o proxecto SETI@home, ou sexa, SETI
desde a casa. O proxecto consiste en tomar prestada a capacidade de
computación dos ordenadores persoais de todas as persoas que queiran
participar, utilizando soamente a máquina cando non está a traballar
noutra cousa –o programa funciona como se fose un protector de
pantalla, que se activa debido á inactividade–. O proxecto funciona da
seguinte maneira: o telescopio de Arecibo recolle información de
maneira continua, varrendo todo o ceo cada 9 meses. Os datos de radio
son enviados á Universidade de Berkeley, onde se fragmentan en
pequenos rexistros de 107 segundos de duración que son distribuídos
polos ordenadores dos participantes. O programa que se instala no
ordenador persoal está deseñado para buscar sinais sospeitosas de ser
artificiais –producidas por algunha intelixencia– e enviar os resultados
de volta a Berkeley.