Os dados do reloxeiro

EN BUSCA DE MATUSALÉN
Os humanos vivimos cada vez máis anos, debido fundamentalmente aos
avances en ciencia e tecnoloxía. Se miramos atrás no tempo a progresión é
impresionante: os homínidos máis antigos alcanzaban con dificultade os 30
anos de idade e a comezos do século XIX en Europa poucos pasaban dos 40;
na actualidade a esperanza de vida no noso continente rolda os 80 anos, o
dobre que hai 200 anos! Desde mediados do século XIX a esperanza de vida
crece a un ritmo duns 2,5 anos por década, algo que está a mudar o
panorama social. Cal é o límite? Vivirán os nosos descendentes 200, 500
anos? É posible, ao mellor mesmo máis.
Todos os organismos envellecemos. O paso do tempo desgasta e diminúe
a capacidade de funcionamento de órganos e tecidos de maneira
inexorable. As causas son múltiples, desde a predeterminación xenética
até o efecto destrutor de substancias como os radicais libres ou os raios
cósmicos. Os científicos levan moito tempo estudando os procesos que
orixinan este declive; nos últimos anos, grazas á xenética e á bioloxía
molecular, encontráronse mecanismos capaces de incre-mentar a
esperanza de vida nada menos que nun 70%! Mais, ollo, estes experimentos
están a facerse en fungos, vermes microscópicos e moscas. Os
sapiens sapiens estamos, polo de agora, na lista de espera.
A lonxevidade non é unha prioridade
A evolución biolóxica non favorece a lonxevidade individual, senón que
aposta pola perpetuación da especie. Desde o punto de vista biolóxico
o importante é reproducirse e transmitir os xenes á seguinte xeración;
sempre que isto último ocorra con eficacia, o tempo que cada individuo
permanece vivo ten pouca importancia. Nalgunhas especies os indi-