Zbornik Mednarodnega literarnega srečanja Vilenica 2003 - Ljudmila

arvi spominjajoèe na zemljo po potopu; nekako naravno je èuvala nekaj, kar se je
porodilo, kar se je v najinih dnevnih prigodah zasnovalo med nama. Zato je zahtevala
tiste juhe in èokolado, kajti niè bolj ne združuje dveh ljudi kot zadnji košèek na srebrnem
papirju, pa jogurte, ki so se pri naju že udomaèili.
Jogurt je oèitno imela rada, èeprav tega ni hotela pokazati. To sem hitro zaèutil, kajti kot
grško božanstvo hitro zaslutim, kaj komu tekne, zato sem pazil, da je šest liènih
posodic, manj se namreè ne izplaèa, zmeraj krasilo dno košare in razveseljevalo
blagajnièarkin pogled. Jedla jih je smešno, na zaèetku tako kot juho, na žlièko pa v usta,
na žlièko pa v usta, potem, ko je bilo mase vse manj, so usta prevzela nadzor in iz
pasivnega sprejemanja prešla v aktivno lizanje. Nato je prišel konec, posodica je, kakor
vse, pokazala svojo praznino, zadnja žlièka se je neizbežno napotila proti svoji usodi in
takrat se je zgodil èudež, vsaj jaz tako imenujem njen skrivni pogled pred poslovilnim
oblizom, ko ni vedela, ali sem kaj opazil, ali ni preoèitno izdala svoje slabosti, ali nisem
opazil njenega jezika, ki je zdrsnil po kovinskem držalu, nato krmaril po belem koritu in
se v sklepnem akordu brez naglice vrnil v usta, ki so se izzivalno nastavljala na še en,
zares zadnji dotik. Seveda nisem nièesar opazil, bil sem zazrt v steno za njenim hrbtom
in z embalaže prebiral podatke o mašèobah in beljakovinah, teh ni nikoli manjkalo, v
duši pa se je odigravala sladka tekma v disciplini za ženske, zasaèiti življenje pri samem
dejanju; zabavalo me je odkritje, da je tudi ona èlovek, zabavalo in pretreslo me je, da
tako na skrivaj in sramežljivo izmika bivanju njegove redke darove, njegove najokusnejše
grižljaje, kajti niè drugaèe ne mislim o jogurtu Leader price, sto petindvajset gramov, v
zavitku po šest kosov, z idilièno risbo na vrhu: travnik, cvetje, smehljajoèe se krave.
Prevedel Niko Jež
84
zupkê w proszku od kremu z homara, a talerz zgrzebnej soczewicy w kolorze ziemi po
potopie od smuk³ych wici szparagów w polewie ró¿anej; ona w naturalny sposób
pilnowa³a tego, co ju¿ powsta³o, wysnu³o siê miêdzy nami w przypadkach dnia. Tote¿
dopomina³a siê o te zupy, o czekoladê, bo co bardziej ³¹czy ludzi ni¿ ostatnia kostka na
sreberku, o jogurty, kiedy ju¿ siê u nas zadomowi³y.
Jogurty lubi³a jednak wyraŸnie, choæ próbowa³a tego po sobie nie pokazaæ. Wyczu³em to
szybko, jestem jak greckie bóstwo, wiem przecie¿, co cz³owiekowi smakuje, i dba³em,
by ich zgrabne pude³eczka, zawsze w liczbie szeœciu, bo poni¿ej siê nie op³aca,
regularnie zdobi³y dno koszyka i cieszy³y oko kasjerki. Jad³a je œmiesznie, na pocz¹tku
jak zupê, ³y¿eczka i w usta, ³y¿eczka i w usta, potem, w miarê gdy masy ubywa³o, usta
obejmowa³y kontrolê i z biernego przyjmowania przechodzi³y do aktywnego zlizywania.
Wreszcie nadchodzi³ koniec, pude³eczko ods³ania³o jak wszystko sw¹ pustkê, ostatnia
³y¿eczka zmierza³a nieuchronnie ku przeznaczeniu i wówczas nastêpowa³ cud, bo tak
nazywam jej ukradkowe spojrzenie przed po¿egnalnym oblizaniem, sprawdzaj¹ce, czy
niczego siê nie domyœlam, czy nie zanadto pokaza³a sw¹ s³aboœæ, czy nie zauwa¿y³em
jej jêzyka zje¿d¿aj¹cego po metalowej porêczy i dryfuj¹cego po bia³ej niecce, a w
koñcowym akordzie powracaj¹cego nieœpiesznie do ust, prowokacyjnie wystawiaj¹cych
siê na jego jeszcze jedno, naprawdê ju¿ ostatnie smagniêcie. Niczego nie widzia³em
oczywiœcie, wpatrywa³em siê w œcianê za jej plecami, odczytywa³em z opakowañ
zawartoœæ cia³ t³ustych i protein, tych nigdy nie brakowa³o, lecz w duszy rozgrywa³o siê
s³odkie igrzysko, przy³apywanie ¿ycia na gor¹cym uczynku w konkurencji damskiej;
bawi³o mnie odkrywanie, ¿e ona równie¿ jest cz³owiekiem, bawi³o i wzrusza³o, ¿e tak po
kryjomu i wstydliwie podbiera istnieniu jego nieliczne dary, jego najsmaczniejsze k¹ski,
gdy¿ nie inaczej myœle o jogurcie Leader Price, sto dwadzieœcia piêæ gramów, w
opakowaniach po szeœæ, z sielankowym rysunkiem na wierzchu, ³¹ka, kwiaty,
uœmiechniête do cz³owieka krówki.
85