Portret Magazine No8 xs

врвот што се гледа на достижно растојание. Тоа е моментот
кога ме исполнува среќа и солзи-радосници што замрзнуваат
пред да се стркалаат. Благодарна сум кон планината што нè
пречекува на врвот. Еве ви нешто лично од мојот дневник,
напишано на 24 мај, денот на Св. Кирил и Методиј, кои
можеби нè варделе по патот. :) „Пресветла планино, стиши ги
за момент бурните ветрови и смири ја својата семоќна става,
да стигнеме до врвот и да ги доживееме во полн сјај твоите
убавини.“
ВО ФРАНЦИЈА ПРИЈАТЕЛИТЕ МИ ДАДОА ПРЕКАР „СРЦЕ
ОД АРТИЧОКА“, ШТО ВАЖЕЛО ЗА НЕКОЈ ШТО ЛЕСНО СЕ
ВЉУБУВА, НО И ОДЉУБУВА. :)
АЈ: Те гледаме на Македонската телевизија во проектот
„Истражи ја Македонија“. Што беше пресудно да се обидеш
во телевизиските води?
ИА: И онака бев мошне експонирана по медиумите, те за
уметност, те за екологија, планински достигнувања, па
кога добив понуда за водителка на една ваква емисија,
каде што се промовира активниот туризам во земјава, што
е дефинитивно концепт што го поддржувам, ми се допадна
идејата, а и екипата и веднаш прифатив. Ти си, Ана, поискусна
во телевизиските води, па еве можеш да ми дадеш критика
како се покажав (се смее). Но, искрено уживав во работата.
АЈ: Ми се чини дека природноста и спонтаноста се твојот
најсилен адут, а се разбира и вистинската, неодглумена
љубов кон туризмот. Изгледаш храбра на екран. Дали
си така храбра, смела и бескомпромисна и во љубовнопартнерските
релации?
ИА: Не баш... Прилично сум емотивна и лесно вљублива. Во
Франција пријателите ми дадоа прекар „срце од артичока“,
што важело за некој што лесно се вљубува, но и одљубува
(се смее).
АЈ: А што најмногу те разочарува?
ИА: Најмногу ме разочарува неправда. Мразам агресија и
наметнување.
ВО ОДРЕДЕН МОМЕНТ СИ ВЕЛЕВ: ВО РЕД, УШТЕ ОВА И
ДОСТА Е! ЌЕ МИСЛАМ НА ФАМИЛИЈА И НА ПОТИПИЧЕН
„ЗЕМСКИ“ ЖИВОТ. ЗАЛУДНО, ВЕЌЕ СЛЕДНИОТ МИГ
ПЛАНИРАМ СЛЕДНО ПАТЕШЕСТВИЕ (СЕ СМЕЕ).
АЈ: Кој е твојот следен врв (во метафорична смисла)?
ИА: Ах Ана, чудно е како се менуваат желбите и мислите
во текот на едно вакво целомесечно патување. Во одреден
момент си велев: Во ред, уште ова и доста е! Ќе мислам на
фамилија и на потипичен „земски“ живот. Залудно, веќе
следниот миг планирам следно патешествие (се смее). Уште
во шаторот планирам маршрути, запишувам датуми и идни
дестинации. Спонзори – најголем предизвик, од каде, како,
што?... Понекогаш си мислам дека сум заразена од некаква
болест што, и покрај сите физички нарушувања и стресови
што ги доживувам на планината, не ме остава на мир и
постојано ме влече кон нови авантури.
17