ISBN 9786054735846

S. EFIL/ ISEM2016 Alanya – Turkey
[3] Genel olarak kötülük problemi, ilgili problemin çeşitleri ve bu konudaki tartışmalar hakkında
geniş bilgi için bkz. John Hick, The Philosophy of Religion, New Jersey: Prentice-Hall, Inc.,
Fourthy Edition, 1990, s. 39-56.; Brian Davies, An Introduction to the Philosophy of Religion, New
York-Oxford: Oxford Universitiy Press, 1993, s. 32-55.; Ayrıca bkz. Cafer Sadık Yaran, Kötülük
Problemi ve Teodise, Vadi Yay., Ankara 1997.; C. Stephen Evans&R. Zachary Mans, Din
Felsefesi: İman Üzerine Rasyonel Düşünme, çev. Ferhat Akdemir, Elis Yay., Ankara 2010,
(7.bölüm).
[4] Kopernik’in evren modeli helyosentriktir; bir bakıma o, bize güneş merkezli bir evren anlayışı
sunar. Bu konuda geniş bilgi için bkz. Nikolas Kopernik, Gök Cisimlerinin Dönüşleri Üzerine, çev.
Saffet Babür, YKY., İstanbul 2002. Helosentrik modelde insan ve dünya evrenin merkezinden
uzaklaşmakla birlikte Kopernik’in kendisi ve onu takip eden Galileo ve Kepler insan-evren ilişkisi
konusunda görüşlerini temelden bir değişikliğe tabi tutmamışlardı. Dolayısıyla Kopernik’in dünya
görüşü, insanın önemsizliği düşüncesine dönüşmemiş, oldukça insan merkezli bir yapıya sahip idi.
Bkz. John Barrow and Frank C. Tipler, The Anthropic Cosmological Principle, Oxford Universitiy
Press, Oxford&New York 1986, s. 49-50.
[5] Bkz. Cafer Sadık Yaran, “İnsan-Evren İlişkisi ve İnsancı Kozmolojik İlke”, Ondokuz Mayıs
Üniversitesi İlahıyat Fakültesi Dergisi, Sayı: 11, Samsun1999, s. 22.
[6] Jacques Monod, Chance and Necessity, Vintage Books, NewYork 1972, s. 180.
[7] Alexandre Koyre, Yeniçağ Biliminin Doğuşu: Bilimsel Düşüncenin Tarihi Üzerine İncelemeler,
çev. Kurtuluş Dinçer, Ara Yay., İstanbul 1998, s. 77.
[8] Prigogine ve Stengers, Kaostan Düzene: İnsanın Tabiatla Yeni Diyaloğu, s. 56.
[9] Ünder, Çevre Felsefesi, s. 40-41.
[10] Steven Weinberg, İlk Üç Dakika, çev. Zekeriya Aydın, Tubitak Yay., 3. Bsk., Ankara 1995,
s. 255.
[11] Richard Feynman, Her Şeyin Anlamı, çev. Osman Çeviktay, Evrim Yay., İstanbul 1999, s. 10.
[12] Jacques Monod, Chance and Necessity, Vintage Books, NewYork 1972, s. 172-173, 180. (Ilya
Prigogine ve Isabella Stengers, Kaostan Düzene: İnsanın Tabiatla Yeni Diyaloğu, çev. Senai
Demirci, İz Yayıncılık, İstanbul 1985, s. 36 ve 56’dan naklen).
[13] Bertrand Russell, Din ile Bilim, çev. Akşit Göktürk, Say Yay., İstanbul 1990, s. 156.
[14] Bkz. Fred Alan Wolf, The Parallel Universe, Touchstone Book, New York 1990, s. 18.; Roger
Penrose, Fiziğin Gizemi, çev. Tekin Dereli, Tübitak Yay., Ankara 1999, II, s. 95.
[15] Bkz. Walther Kranz, Antik Felsefe, çev. Suad Y. Baydur, Sosyal Yay., İstanbul 1994, s. 34-
39, 171. İbn Arabi’nin âlem-i kübrâ ve âlem-i sugrâ tabirlerini kullanım tarzı için bkz. Ekrem
Demirli, İslam Metafiziğinde Tanrı ve İnsan, Kabalcı Yay., İstanbul 2009, s. 35, 45, 69, 134.
[16] Joseph M. Zycinsky, “The Anthropic Cosmological Principle and Teleological Interpretations
of Nature, Review of Metaphysics 41, 1987, s. 317. İnsancı ilke ve bu ilkenin farklı yorumlar
hakkında geniş bilgi için bkz. John Barrow and Frank C. Tipler, The Anthropic Cosmological
Principle, Oxford Universitiy Press, Oxford&New York 1986.
1199