Dziady Dziady Poema Upiór¹

Ó Ó
Podnieś tę głowę, a wstanie z prochu, niebios dosięże,
I dobrowolnie padnie, i uczci krzyża podnóże;
Wedle niej cały świat u stóp krzyża niechaj polęże
I niech Cię wsławi, żeś sprawiedliwy i litościwy Pan nasz, o Boże!
Ó
Pokój, pokój prostocie,
Pokornej, cichej cnocie!
Sługo, sługo pokorny, cichy,
Wniosłeś pokój w dom pychy,
Pokój grzesznemu sierocie.
.
Pokój sypialny wa, młoda panienka, wbiega, poprawia kwiaty przed obrazem ajświętszej
Panny, klęka i modli się. Wcoi Marcelina
¹⁴⁵
Modlisz się jeszcze dotąd! — czas spać, północ biła.
Jużem się za ojczyznę moję pomodliła,
Jak nauczono, i za ojca, i za mamę;
Zmówmy jeszcze i za nich¹⁴⁶ pacierze też same.
Choć oni tak daleko, ale to są dziatki
Jednej ojczyzny naszej, Polski, jednej matki.
Litwin, co dziś tu przybył, uciekł od Moskali;
Strach słyszeć, co tam oni z nimi wyrabiali.
Zły car kazał ich wszystkich do ciemnicy wsadzić
I jak Herod chce całe pokolenie zgładzić.
Litwin ten bardzo ojca naszego zasmucił,
Poszedł w pole i dotąd z przechadzki nie wrócił.
Mama na mszę posłała i obchód żałobny,
Bo wielu z nich umarło. — Ja pacierz osobny
Zmówię za tego, co te piosenki ogłosił;
Pobożność, Modlitwa,
Patriotyzm
Matka, Ojczyzna
pokazując ksiąkę
I on także w więzieniu, jak nam gość donosił.
Te piosenki¹⁴⁷ czytałam; niektóre są piękne —
Jeszcze pójdę, przed Matką Najświętszą uklęknę,
Pomodlę się za niego; kto wie, czy w tej chwili
Ma rodziców, żeby się za nim pomodlili.
Marcelina odcoi
wa modli się i usypia
Lekko i cicho, jak lekkie sny zlećmy.
Anioł
¹⁴⁵[W scenariuszu] Ewa, Marcelina — postaciom tym nadał poeta imiona i rys pobożności dwóch panien
polskich poznanych w Rzymie w r. 1829; Henrietty Ewy Ankwiczówny i jej towarzyszki, Marceliny Łempickiej.
Dla Henrietty żywił on głębsze uczucie: poświęcił im wiersze Do , Do mego ziczerona, Do M. . Rodzina
Ankwiczów pochodziła z ówczesnej Galicji (z Machowej koło Tarnowa), dlatego też scena IV dzieje się (nie dość
ściśle) pod Lwowem.
¹⁴⁶za nic — za ofiary procesu filareckiego.
¹⁴⁷e piosenki — i ten szczegół biograficzny Konrada zaczerpnął poeta z własnego życia; możemy się domyślać,
że dziewczęta rozmawiają o pierwszym tomiku Poezji Mickiewicza.
Dziady 97