Dziady Dziady Poema Upiór¹

To rumieniec żyjący — jak zorzy wniście¹⁵¹.
Śmieje się, jak na uśmiech rozwija liście,
Roztula między liściem dwoje ust z koralu,
Mówi, coś mówi — jak cicho, jak skromnie.
Co ty, różo, szepcesz do mnie?
Zbyt cicho, smutnie — czy to głos żalu?
Skarżysz się, żeś wyjęta z rodzinnej trawki?
Nie wzięłam ciebie dla mojej zabawki,
Jam tobą skronie Matki Najświętszej wieńczyła,
Jam po spowiedzi wczora łzami cię poiła;
A z twoich ust koralu
Wylatują promieniem
Iskierka po iskierce —
Czy taka światłość jest twoim pieniem?
Czego chcesz, różo miła?
Ó
Weź mnie na serce.
Rozwiążmy, rozplećmy anielski wianek.
Ó
Odwijam me skrzydła, wyplatam czoło.
My w niebo do domu lećmy wesoło.
Ó
Ja będę ją bawił, nim błyśnie ranek,
Na sennym jej sercu złożę me skronie:
Jak święty apostoł, Pański kochanek,
Na boskim Chrystusa spoczywał łonie.
.
.
modli się leąc krzyem
Panie! czymże ja jestem przed Twoim obliczem? —
Prochem i niczem;
Ale gdym Tobie moję nicość wyspowiadał,
Ja, proch, będę z Panem gadał.
WII
Tyran wstał — Herod! — Panie, cała Polska młoda
Wydana w ręce Heroda.
Co widzę — długie, białe, dróg krzyżowych biegi,
Drogi długie — nie dojrzeć — przez puszcze¹⁵², przez śniegi
Wszystkie na północ! — tam, tam w kraj daleki,
Płyną jak rzeki.
Płyną: — ta droga prosto do żelaznej bramy¹⁵³,
Tamta jak strumień wpadła pod skałę, w te jamy¹⁵⁴,
Pokora, Modlitwa
Wizja, Odrodzenie przez
grób, Chrystus, Dziecko,
Ojczyzna, Naród, Historia,
Cierpienie, Śmierć
¹⁵¹wniście — wejście, wzejście.
¹⁵²puszcze — tu: pustynie.
¹⁵³do elaznej bramy — więzienia fortecznego.
¹⁵⁴w te jamy — w podziemia kopalń.
Dziady 99