Publikacija SEP 2011 - Vilenica

kamionite i n# teraa da tr~ame, da kleknuvame i stanuvame,
da skokame, a skoro site bevme stari i iznemo{teni. Koga
pa|avme od iznemo{tenost, vojnicite n# udiraa so kloci po
slabinite. Seto vreme ja dr`ev Paulina za raka.
“Po{tedete ja barem sestra mi. Slepa e,” im rekov na
vojnicite.
“Slepa!,” se smeeja tie. “Pa toa e ubava mo`nost za u{te
pogolema zabava.”
Ja nateraa da ~ekori sama, so racete vrzani odzadi, za da
ne mo`e da napipuva pred sebe, i Paulina ode{e, s# dodeka
ne udri vo edno drvo i se sru{i na zemjata. Stignav do nea,
kleknav, go ~istev nejzinoto lice od zemjata i od krvta {to
& te~e{e od ~eloto. Vojnicite se smeeja so slatkiot zvuk
na bezgri`nosta, so kiseliot zvuk na u`ivaweto vo tu|ata
bolka. Potoa n# odnesoa na krajot od parkot, n# postroija, i
gi vperija pu{kite kon nas.
“Svrtete se!,” ni rekoa.
Nie se svrtivme so grbovite kon pu{kite.
“A sega – tr~ajte doma ako sakate da si go spasite
`ivotot!,” izvika nekoj od vojnicite, i stotici stare~ki
noze se zatr~aa; tr~avme, pa|avme, stanuvavme i pak tr~avme,
a zad sebe go slu{avme smeeweto na vojnicite, ispolneto
so slatkiot zvuk na bezgri`nosta, so kiseliot zvuk na
u`ivaweto vo tu|ata bolka.
Taa ve~er Roza, Paulina, Marie i jas ja minavme vo
mol~ewe. Paulina trepere{e – mo`ebi ne tolku od stravot
za sopstveniot `ivot, kolku od pomislata deka ona najblisko
su{testvo, ona koe izleglo od nejzinata utroba, nikoga{
povtorno nema da go vidi. Decata na Roza i Marie bea mrtvi,
a edinstveniot ostatok od semejstvoto koe ne go sozdadov
be{e edna izbledena krvava traga na yidot do mojot krevet.
Velat deka od ovoj svet pote{ko zaminuvaat onie koi na nego
ostavaat potomci – smrtta im go razdvojuva `ivotot koj go
dobile i `ivotot koj go dale. Paulina sede{e vo agolot od
sobata i trepere{e, pret~uvstvuvaj}i go toa razdvojuvawe.
117