Hilketa eta masa hezkuntza Jakintza-arloa: Soziologia - Euskara

Ildo honetan, Lombrosok Garaioren jokabide eznormala azpimarratzen
du, jokabide hau soraiotasun eta hoztasunean adierazten da, bai krimena
burutu ondoren, bai afektibotasunaren galeran eta baita biktimak hiltzeko
modu ankerrean ere:
“Cosi nel Verzeni e nel Sacccamentecas tutta la perdita dell´affettività si
manifestava a periodi e nel barbaro modo di strangolamento femmineo, ma l´apatia
che mostrarono dopo il delitto, per y parenti, per le vittime, o per lo stesso
supplizio, prova che l´affettività era lesa anche all´infuori delle speciali tendenze che
li spinsero al reato” (Ibid., 46).
Bigarren autoreari dagokionez, Constancio Bernaldo de Quirósek 86 ,
Figuras delincuentes lanean (1909), Garaioren krimenak kontatzen ditu eta,
estigma atabiko sakonek markatua den lombrosoar koordenadetatik
begiratuta, ar zangar bat gisa erretratatzen du bera izaera:
“Monstruo rarísimo... era un macho brutal, marcado con profundos estigmas
atávicos y atípicos. La frente hace recordar... la calvaria de Neanderthal... Las
mandíbulas eran enormes, como en las fieras. El rostro presentaba grandes
asimetrías” (B. de Quirós, 1909, 31-32).
Autore honek berak, delinkuentziaren zinematikaren ikuspenean
oinarrituta kriminalitatearen denbora-maiztasunaren banaketa aztertzen du
Cursillo de criminología y Derecho penal lanean (1940). Teoria honen arabera, badira
kriminaltasun gertaeraren banaketa eta intentsitatea, nolabait, zehazten
dituzten zenbait faktore natural edo fisiko eta jite sozialeko beste batzuk.
Autoreak hori eragin sozial ala kosmikoari dagokionez ez du argitzen.
85 Greziarrek estigma dermioa sortu zuten gorputzaren zeinuak aipatzeko, horien bidez zerbait txarra eta oso
ohikoa ez zen zerbait erakutsi nahi izaten zen zeinu horiek zituenaren estatus moralean (Goffman, 1995, 11).
86 Autore hau (1873-1959) Estatu espainiarrean joera positibista kriminologikoa sostengatzen dutenen artean
gazteena da. Joera honetako pertsonaia garrantzitsuak hauek dira: Dorado Montero penalista,
korrekzionalismoa positibismoarekin elkartu edo lotu zuena, eta Rafael Salillas, mediku kriminologikoa,
alderdi antropologikoa kontuan hartzen zuen joera soziologikoko positibista.
B. de Quirósek Madrilen egin zituen Zuzenbide ikasketak. Kriminologiako lehen urratsak bere irakasle Giner
de los Ríosen eskutik eman zituen. Salillasek zuzentzen zuen “Anales del Laboratorio de Criminología”n egin
zuen lan, eta irakaskuntzako Institutu Librean jardun zuen irakasle gisa 25 urte zituela, eta ondoren
Kriminologiakoa Madrilgo Estudios Penales institutuan. Errepublika behera etorri zenean, 1939an, Estatu
frantsesean exiliatu zen, baina handik urtebetera Ameriketara joan eta han finkatu zen. Azken honetan
Kriminologiako katedradun irakasle izan zen Dominikar Errepublikako unibertsitatean, eta ondoren
Mexikokoan. Legelari baino kriminologo handiagoa izaki, bere garaiko kriminaltasuna aztertu zuen metodo
enpirikoa erabiliz. Alderdi antropologiko eta soziologikoen eragina azpimarratu zuen. Bere lanen artean
aipatzekoak dira: Las nuevas teorías de la criminalidad (1898), La picota (1908), Figuras delincuentes (1909), Cursillo de
148