Simmentaler Joernaal 2013.indb

Dordrecht gekoop het? Dis hy. Dan is Oom Boeks se
Dormer-ram mos net reg op haker, of hoe?”
Ons suig lemoene uit en roep die honde. Daar is ’n paar
jakkalsgate waar ons wil gaan loer. En kyk vir die groot
rooikat in die koppie bo Vogelfontein se huis.
Een laaitie praat of hy ou Wiele, ons afrigter is, as ons
oor die slotte besin. “Kyk hoe rank daai Brahmankoei,
boytjies! So langs die Afrikaner maak hulle da’m
’n mooi slotpaar, mense. Ek sal hulle net so in die
Cravenweekspan insluit.”
Ons lag.
My lostrio, sê ek, is maklik: Op sewe gee ek die trui vir
’n Simbra. Altyd. Jouwrintiewaar, niemand wil ’n ton se
spiere stuit nie. Nommer ses-flank sal Mamba wees, daai
vreksel van ’n Dexster-kruising van tant Marie Loskop.
“Dis tussen hom en daai draadkruiper van ’n dorper-ram
van die bure as baljagter.”
Ons hande jeuk vir daai ram. Laasjaar se bont lammers
sal vir altyd ’n kriewelrigheid sorg op die plaas. Ons het
Pa nog nooit hoor lelik praat nie tot hy hom tussen ons
ooie betrap het. Toe’s dit natuurlik te laat.
“My agsteman en kaptein,” sê ek met ’n stem soos
Gerhard Vivier, ‘’is ’n Simmentaler. Dis my Mornay du
Plessis-tipe bees. Ordentlik, gemanierd. Beskaafd. Dis
mos die karaktertrekke wat jy in ’n Bok-kaptein soek.”
Dis so helder soos nou: Ek sien hoe die Simmentalerkoeie
uit die heuphoogte gras aanstap huistoe met hul
Switerse tabberds en vol uiers.
Langs die voorste koei stap ’n maandoud-kalf met
natgelekte kuif en pragtige, oop gesig of hy oppad is
Sondagskool toe. Sy kop knik-knik langs sy ma se stert.
Hy draai sy skoongewaste gesig na ons wat oor die hek
hang en dit lyk of hy groet.
Ek kyk nog gereeld na die foto’s van die Simmentalertrop
langs die dam – hul weerkaatsing helder en kleurvol
tussen die wolke in die water.
Ek volg weer die seuns af in die skaappaadjie langs die
spruit.
Die honde het ’n haas opgejaag. Ons het agter hulle
aangehardloop. Die haas was te vinnig. Hy het deur die
gras gewip en teen die rant koers gekies. Die honde het
een-een terug gehardloop. Hulle het gehyg vir asem.
“Dis amper etenstyd. Kom ons draai terug.”
Net verby die skaapkraal het ons Pa teëgekom. Daar was
onweer op sy gesig. Ons harte het geruk. Iets is fout.
“’n Ding het ’n kalf gevang laasnag. Die mooi bulkalf.
Julle moet na ete die spore gaan soek, ek dink dis daai
rooikat” het hy gesê.
“Reg, Pa.”
Ek wil nou voor stap, maar my bene weier. Dit voel of my
asem korter word.
Ons stap om die voet van die rant. Bo fluit ’n dassie. Die
geweer is vasgeklem in my hand. ’n Paar bosse verder
kry ons die kalf dood, half ingesleep onder ’n besembos.
Daar draai brommers om sy gladde, oop gesig.
‘n Kraai het een van sy mooi, blink oë uitgepik.
Daar is bloed aan sy keel. ’n Gat is uit sy maag geruk.
Ons het die honde hoor blaf hoër op by die holkrans. Ons
het geweet dit moet daar wees – dis waar ons eenkeer
teen die reën geskuil het.
Dan tjank die honde verskriklik.
Van die holkrans kan jy oor die plaas uitkyk. Die reën
het grys soos koshuistee sonder melk oor die plaas
uitgesak. Ons kon die beeste bewegingloos sien met hul
rûe hol teen die koue strome water. Kommandant, ons
ryperd, het teen die heining gestaan soos ’n standbeeld.
Ons wou nooit van die plaas weggaan nie. Die stuk rou
aarde waaroor God soms huil asof dit reën sny in jou
gebeente soos die koue in jou sny as ons vroegoggend
in die winter die veld in stap en die ryp oor die gras en
grond en klip lê.
Ons klim op na die holkrans. Daar brand trane in my oë.
Here asseblief, asseblief. Nie my hond nie, Here. Nie my
hond nie.
Drie pare velskoene het voor die honde vasgesteek. Hul
agterpote het nog geskop teen die bloubos langs die
bek van die holkrans.
In die klipskeur het die rooikat vasgekeer gesit. Sy was
erg gebyt. In haar oë het ’n ontsettende haat en vrees
gebrand.
Moenie skiet nie, wil ek myself oor en oor keer. Maar dis
te laat.
Ek probeer steeds die nare droom afskud van ek
wat magteloos in die holkrans vasgekeer word deur
plaasbesetter met ’n AK47 en haat in sy oë.
Ek probeer heeltyd vir my laaitie langs my sê dis orraait,
dis orraait, als is oorraait. Moenie huil nie. Môre gaan
loop ons weer deur die veld soos altyd en Pa sal jou
stories vertel van seuns en honde en beeste.
Dinge sal wees soos dit altyd was.
167