Simmentaler Joernaal 2013.indb

Simmentaler - Feed the World
Internasionale Publisiteit | International Hybe
34
3 Strydosse in Simmentaler-teelkringe:
Terugslae stuit Adelheid nie in teling nie
Teëspoed het nie vir Adelheid Giess en haar man, wyle
Kurt, ondergekry nie. Vandaar dan ook die stoetnaam
Dennoch vir hul Simmentaler-kudde. Dit beteken in
Afrikaans “nogtans”. Die Giesse se kennismaking met
dié ras was in 1951.
Adelheid praat uit jare se ervaring as sy sê opkomende
telers moet die pad saam met nuwe tegnologie en
ontwikkeling stap, maar nie die basis van persoonlike
sorg agterweë laat nie.
Sy onthou die erge droogtejare van die laat vyftigs toe
haar man met die hele Simmentaler-stoetkudde vir ses
jaar na noodweiding op huurgrond moes trek. Die skape
moes verkoop word. “Dit was hierdie jare waaraan ek
ons prestasies met die Simmentaler meet. Maar ek moet
bysê, dit is ’n baie taai ras wat stres goed kan deurstaan
sonder noemenswaardige verliese.”
Soos wysheid met die jare kom, vertel Adelheid elke plan
en onderneming het êrens sy begin, sy sin en sy wortels
in die wil om te oorleef. “Prestasie en verantwoordelikheid
word van geslag na geslag oorgedra. Uiteindelik hang
sukses af van hoe ’n erflating bestuur en hanteer word,
hoeveel liefde en aandag daaraan bestee word en die
uithouvermoë in moeilike tye.”
Adelheid en haar man het in 1951 op die plaas
Donnersberg begin boer waar die Wit en Swart Nossob
mekaar ontmoet. Hulle het die grond saam met beeste
en skape by wyle Julius Nickl gehuur op voorwaarde
dat slegs dubbel A-gekeurde Simmentaler-bulle in die
beeskudde van ook tipiese Simmentaler-koeie en -verse
gebruik word. Julius het die plaas geërf van wyle Kurt
Werner, wat toe reeds die voordele van die Simmentalerras
besef het en bulle en teeldiere by die Voigtland Stoet
gekoop het.
In 1952 is Julius oorlede en volgens die huurooreenkoms
kon die Giesse die beeskudde uit die boedel koop.
“Ons buurman, Richard von Nessen, het toe reeds ’n
Simmentaler-stoet gehad uit ’n bul wat hy van Duitsland
af ingevoer het. Hy het ons aangemoedig om jaarliks
Vir haar bly die Simmentaler op 87 jaar ’n passie. Adelheid Giess hier by Simmentaler-speenkalwers
op Breitenburg, waar sy en haar man eers geboer het en haar seun, Harald, nou boer.
keuring te laat doen om onder die bestaande koeie en
verse geskikte stoetteelmateriaal uit te soek. In 1964 het
ons, ons Nogtans Stoet by die nuut gestigte Simmentaler
Telersvereniging geregistreer met die registrasiemerk G.”
Die Giesse het in 1957 hul eie plaas, Breitenberg,
gekoop. Van 1964 tot 1973 het hulle by drie geleenthede
Simmentaler-stoetbulle uit Suid-Duitsland, Schwaben en
Bayern ingevoer. Ander stoetbulle is by verskeie telers
in die land gekoop. “Ons het nooit vroulike stoetdiere
gekoop nie. Die vroulike stoetkudde bestaan slegs uit
nasate van die diere wat ons by Julius oorgeneem het.
So het ons jaar ná jaar streng geselekteer vir die beste
diere. Seleksie was dan ook die belangrikste doelwit
in ons teelprogram. Leemtes is vinnig gevul deur die
goeie eienskappe van die Simmentaler, naamlik hoë
vrugbaarheid, goeie moedereienskappe soos baie
melk en sorgsaamheid, maar ook die Simmentaler se
waaksaamheid in die veld om roofdiere te ontwyk. Ons
het diere van medium grootte bevoordeel.”
Adelheid vertel toe haar man in 1995 oorlede is, het
sy die plaas en die stoet oorgeneem en dit bestuur.
Dit was weer eens kwaai droogtejare en daar was nie
moontlikhede om weiding te huur nie. ’n Beperkte
voerrantsoen het die Simmentalers aan die lewe gehou.
In die begin van 1999 het Adelheid se seun, Harald, en
sy vrou Gisela die plaas oorgeneem. Hy het, om by die
tye aan te pas, veral op vleisproduksie en bulverkope
gekonsentreer. Harald bedryf steeds die stoet suksesvol
op die stewige basis wat sy ouers gelê het.