V Van n 7 t tot 1 107 - Artesis

democratische, het conservatieven en het liberale model. Het sociaal-democratische model is gebouwd op
universele principes en verzekert een hele waaier aan zorgen en diensten voor ouderen en jongeren. Burgers
zijn dus minder afhankelijk van de familie dan in de meer rond familie gecentreerde conservatie regimes. In
het conservatieve model worden sociale rechten verbonden aan tewerkstelling, in tegenstelling tot de sociaaldemocratische
regimes waar ze verbonden zijn aan burgerschap. Het conservatieve model voorziet in gulle
publieke transfers, zoals pensioenen, maar weinig in sociale diensten. Het liberale model tot slot is
individualistisch en marktgeoriënteerd. Hier worden publieke transfers en sociale diensten alleen gegeven aan
de hele behoeftigen (Hagestad e.a., 2007). Veel andere wetenschappers hebben het model van Esping-
Andersen verder opgedeeld en aangevuld. Biggart en Andreas (2006) schenken aandacht aan de
aanvullingen van Gallie en Paugam. Die hebben een verdere opdeling gemaakt van het conservatie model in
een ‘tewerkstellingscentraal’ model, voorbeelden zijn Duitsland, Nederland en Frankrijk en een ‘subbeschermend
model’, voorbeelden zijn Italië, Spanje en Portugal. Aangezien België het nauwst aansluit bij de
Noord-Europese landen wordt hier dieper ingegaan op het ‘tewerkstellingscentraal model’. In deze landen
wordt het secundaire onderwijs georganiseerd op een selectieve basis dat jongeren toeleidt naar
beroepscarrières in verschillende segmenten. Jeugd wordt hier voornamelijk gezien in het kader van de
toewijzing en socialisering van jonge mensen in sociale en arbeidsmarktposities. Jongerenwerkloosheid wordt
dan ook gezien als een onderbreking in het socialisatieproces, te wijten aan tekorten in opleiding of sociale
vaardigheden. In dit regime kunnen yo-yo-transities gezien worden als jongeren die moeten navigeren tussen
de sterke eisen en implicaties van de standaardtrajecten en de opbouw van een individuele carrière. Het is
een verenigingsproces dat ze individueel moeten nastreven tegen de normatieve macht van institutionele
assumpties. Welke vormen van ondersteuning staan in dit soort regime nu ter beschikking voor jongeren? In
landen als Duitsland is een grote mate van stigmatisering verbonden aan het vragen voor sociale bijstand. De
aard van het systeem verzekert dat jonge mensen zeer toegewijd zijn aan de normale biografie gebaseerd op
vast werk. Jongeren zijn dus bereid om hun verwachtingen te matigen om zeker te vermijden dat ze in
werkloosheid zouden terechtkomen. Biggart en Andreas (2006) verwijzen hierbij naar het begrip ‘cooling out’,
wat verwijst naar de processen van transitiesystemen die leiden tot een aanpassing van de individuele
verwachtingen aan de structuur van de arbeidsmarkt. ‘Cooling out’-mechanismen kunnen op verschillende
manieren voorkomen. Ze kunnen geïnstitutionaliseerd worden, toegepast door professionele ‘gate-keepers’, in
overeenstemming met objectieve criteria en procedures, ze kunnen het resultaat zijn van mogelijkheden en
kansen op de lokale arbeidsmarkt of ze kunnen vermeden worden door een beroep te doen op steun van de
familie in afwachting dat er een baan vrijkomt die beantwoordt aan de eigen verwachtingen. Onafhankelijkheid
wordt in dit soort regimes pas verwacht van jongeren na het beëindigen van de studies of opleiding. Families
moeten dus voorzien in financiële ondersteuning om onvoldoende uitkeringen of onderwijstoelagen te
compenseren. Families zijn best bereid om een verlengde periode van afhankelijkheid te ondersteunen om zo
te voorkomen dat jongeren in lagere beroepen moeten stappen, maar de sterke oriëntatie naar de normale
biografie in dit soort regimes maakt dat dit toch beschouwd wordt als persoonlijk falen.
2.3.2 Het verhaal van de toenemende onzekerheid
Bovenstaande veranderingen leiden tot een groeiend belang van het schrijven van een eigen biografie die
sterk afwijkt van de vroegere lineaire levenspaden (Leccardi, 2006). De veranderingen in het verloop van de
transities in het leven van jongeren houdt een individualiseringstendens in waarbij jonge mensen een grotere
persoonlijke verantwoordelijkheid dragen voor hun opleidings –en carrièrebeslissingen. Ze moeten meer
keuzes maken en ze worden meer aansprakelijk gesteld voor de gevolgen van die beslissingen (Biggart,
Andreas 2006). In dit verband wordt door de auteurs verwezen naar Beck. Beck (1992) maakt gebruik van de
term ‘keuzebiografie’. Er wordt verwacht dat mensen hun eigen biografie schrijven, niet terugblikkend aan het
eind van het leven, maar tijdens het leven zelf. Mørch en Anderson (2006) introduceren hier het begrip
‘gefragmenteerde contexten’. Dit zorgt er volgens hem voor dat de wegen die de mensen afleggen een soort
van keuzebiografie wordt in de zin dat ze kunnen kiezen tussen verschillende contexten en contextuele eisen.
De individuen zelf moeten deze verschillende contexten combineren en managen in hun eigen leven. Ze
moeten een persoonlijke weg afleggen. Sociale integratie staat nu niet meer voor één hoofdweg die afgelegd
Van 7 tot 107 29