Dienstenhandel en de Interne Markt - E-thesis

Hoofdstuk 3: Analyse Interne Markt Hoofdstuk 3: Analyse Interne Markt
1. Moeilijkheden bij de vestiging van dienstverlenende bedrijven
Hoekman en Primo Braga (1997) hebben – zoals eerder aangehaald – vastgesteld dat
quota’s en verbodsbepalingen kunnen worden gebruikt door overheden op de nationale
dienstenmarkten te beschermen. Uit het verslag blijkt dat ook de EU-lidstaten deze
maatregelen gebruiken om zich te beschermen tegen andere Europese marktspelers. Zo
bestaan er nog steeds wettelijke monopolies in enkele lidstaten, leggen de lidstaten
kwantitatieve beperkingen op bij de toegang tot bepaalde dienstverleningsactiviteiten (bv.
een quotum op het aantal opticiens, tandartsen, doktoren, …) en worden ook bepaalde
territoriale beperkingen opgelegd waardoor de dienstverlener meerdere vestigingsplaatsen in
één land nodig heeft om het ganse grondgebied te kunnen bestrijken.
Ook blijkt dat verscheidene lidstaten van de dienstverleners (of hun personeel) eisten dat ze
de nationaliteit van de lidstaat hebben (nationaliteitseisen) en/of dat ze in de lidstaat wonen
(woonplaatseisen). Hoe nobel het doel ook mag zijn, deze bepalingen zorgen ervoor dat
buitenlandse dienstverleners de toegang tot de markt wordt ontzegd.
Uit het verslag blijkt verder dat de door Hoekman en Primo Braga (1997) geïdentificeerde
vergunning- en registratieprocedures ook bestaan op de Interne Markt. Niet zozeer het
effectieve bestaan ervan, maar eerder het niet goed afgestemd zijn van de Europese
nationale erkenningsregelingen wordt door vele dienstverleners als een belemmering
beschouwd. De meeste dienstverleners hebben immers een erkenning in het land van
oorsprong, maar deze wordt niet door alle andere lidstaten erkend. Hierdoor moet een
buitenlandse dienstverlener zowel een erkenning in het land van oorsprong hebben als in het
land van dienstverlening. Nochtans zou deze belemmering snel verholpen kunnen zijn mocht
het principe van wederzijdse erkenning (uitgelegd in deel 3.2.3) in alle lidstaten worden
ingevoerd. Ook worden het bureaucratische karakter van deze procedures en de hieruit
voortvloeiende kosten (taksen, lidmaatschapsgelden van beroepsverenigingen, …) als een
belemmering aanzien.
Verder blijkt dat sommige lidstaten de cumul van activiteiten toestaan (bv. het verkopen van
vastgoed en het effectieve beheer ervan), en andere niet, waardoor de dienstverleners van
die ene lidstaat hun diensten niet (volledig) kunnen aanbieden in andere lidstaten. Ook
rechtsvormvereisten zorgen voor problemen: in de éne lidstaat moet een dienstverlener
vennootschapsvorm X aannemen en in een andere lidstaat is alles toegelaten behalve die
ene vorm). Verder blijken er ook problemen te bestaan wat betreft beroepskwalificatie-eisen:
het is niet altijd even eenvoudig om de beroepskwalificatie die in de ene lidstaat wordt
erkend ook in een andere lidstaat af te dwingen, en bovendien bestaan er verschillen tussen
de activiteiten die met diezelfde kwalificatie mogen uitgevoerd worden. Zo mag een
landmeter in de ene lidstaat bouwtekeningen maken, daar dit in een andere lidstaten enkel
door een architect mag worden gedaan (Europese Commissie, 2002:23). Ten slotte stelt de
Commissie vast dat een dienstverlener niet enkel wordt geconfronteerd met verschillende
regels bij het verkrijgen van markttoegang, maar ook bij de effectieve dienstuitvoering in de
Dienstenhandel en de Interne Markt 51