Dienstenhandel en de Interne Markt - E-thesis

Hoofdstuk 5: Interne Postmarkt Hoofdstuk 5: Interne Postmarkt
vanaf 01/01/2009 dat ook dit deel van de postmarkt zal opengesteld worden (op voorwaarde
dat de door de Commissie voorgestelde tekst door de Raad en het Parlement wordt
goedgekeurd). Sommige lidstaten besloten niet te wachten op het voorstel van de
Commissie om hun postmarkten open te stellen. Uit figuur 5.5 blijkt dat Zweden de enige
lidstaat is die haar postmarkt volledig heeft opengesteld voor concurrentie, dit zowel in
theorie als in praktijk. Verder blijken ook het Verenigd Koninkrijk, Finland en Estland hun
markten te hebben opengesteld, al blijkt de vrije concurrentie in deze lidstaten in praktijk niet
te bestaan t.g.v. subsidies in het UK en speciale toetredingeisen 70 in Finland en Estland. De
resterende Europese lidstaten beperken zich momenteel tot de verplichte liberalisering (dus
alles boven 50 gr), al plannen Duitsland en Nederland hun markten volledig vrij te maken op
01/01/2008 (dus 1 jaar voor de totale liberalisering door de Commissie voorgesteld).
Het is echter niet omdat de nationale markten juridisch zijn opengesteld dat er meteen vrije
concurrentie in de sector heerst (Ecorys, 2005a:9). Nieuwe marktspelers worden immers
geconfronteerd met toetredingsbelemmeringen en andere marktverstorende regels waardoor
ze niet met gelijke wapens kunnen strijden tegen de USP’s.
Bedrijven die willen toetreden tot de reeds opgestelde marktsegmenten worden in vele
lidstaten onderworpen aan de plicht om een voorafgaande erkenning aan te vragen (zoals
toegestaan door art. 9 van de postrichtlijn). Uiteraard verhoogt dit de administratieve lasten
bij het opstarten van een dienstverlening, maar of dit effectief kan worden aanzien als een
handelsbelemmering staat ter discussie: Ecorys (2005a) stelt immers vast dat deze redelijk
eenvoudig worden bekomen mits aan de opgelegde eisen 71 wordt voldaan. Een veel
belangrijkere belemmering is dat de nieuwe dienstverleners – in tegenstelling tot de USP’s –
niet beschikken over een uitgebouwde infrastructuur. Hierdoor zijn ze genoodzaakt massaal
te investeren alvorens ze hun diensten kunnen aanbieden, of ze moeten het wettelijk recht
hebben verkregen om (al of niet tegen vergoeding) gebruik te kunnen maken van (bepaalde
delen van) de infrastructuur van de USP’s 72 . Dit ‘recht van toegang’ is momenteel
gegarandeerd op de Britse en Duitse markt, maar niet op de Nederlandse markt waardoor
toetreders effectief een gans netwerk moe(s)ten uitbouwen (Ecorys, 2005a) 73 . Dit eigen
netwerk is een zeer zware kost, maar heeft als voornaamste voordelen dat de toetreder
onafhankelijk kan werken van de USP en deze bovendien op zijn eigen terrein kan
beconcurreren. Wel blijkt ook de uitbouw van het netwerk niet altijd even eenvoudig te
verlopen omdat verscheidene landen het plaatsen van postbussen aan strenge eisen
onderwerpen en dit recht bovendien enkel toekennen aan de USP (WIK CONSULT, 2006).
70
De vergunning wordt enkel gegeven als alle diensten vallende onder de universele dienstverlening
worden aangeboden (Ecorys, 2005a:89).
71
De eisen die worden gesteld aan nieuwe toetreders zijn o.a. het voorleggen van een bedrijfsplan
en het voorzien in de nodige (juridische) waarborgen dat de resterende post zal worden bezorgd
mocht het bedrijf zijn activiteit staken. Het gaat zodoende om eisen van ‘goed beheer’.
72
In praktijk betekent dit recht van toegang dat een toetreder die slechts één (of meerdere) facetten
van de postwaardeketen wil aanbieden (bv. het ophalen van poststukken) de rest van de
postwaardeketen (bv. sorteren, vervoeren en ten slotte bedelen) laat uitvoeren door de USP.
Dienstenhandel en de Interne Markt 84