SOA consensus 1997 - Huidziekten.nl

SOA DIAGNOSTIEK & THERAPIE RICHTLIJNEN 1997
15 Humaan immunodeficiëntie virus (HIV) infectie: testbeleid
15.1 Algemene inleiding: SOA-bestrijding en risico HIV-transmissie
Er zijn aanwijzingen dat HIV transmissie wordt bevorderd door SOA, zowel bij mannen als bij vrouwen. Infecties
van de tractus urogenitalis, zoals SOA, lijken geassocieerd te zijn met de aanwezigheid van HIV en met een
toename van de hoeveelheid virus in semen en mogelijk ook in cervico-vaginaal secreet. Bestrijding van SOA lijkt
dus het risico op HIV transmissie te kunnen verkleinen.
15.2 Indicaties voor HIV-test op SOA-spreekuur:
a. verdenking op acute (primaire) infectie (seroconversiesyndroom);
b. verdenking op symptomatische HIV-infectie;
c. verdenking op HIV-besmetting bij zwangerschap of fertiliteitsbehandeling (IVF);
d. verzoek patiënt/cliënt: b.v. kinderwens, nieuwe relatie, risicocontact (van patiënt/cliënt zelf en/of partner),
gewaarschuwd zijn, verkrachting, incest, sexueel geweld, prikaccident, seropositieve partner, als voorwaarde
voor werk in seksclub, nieuwe baan, afsluiten hypotheek, etc.;
e. na vaststelling van een SOA, het risico op een HIV-infectie noemen;
f. onvoldoende reactie op therapie voor een andere SOA;
g. aanwezigheid van een ongewone vorm van een SOA-besmetting (b.v. chronisch herpes simplex ulcus, herpes
simplex disseminata);
h. geschiedenis van (intraveneuze) drugverslaving;
i. patiënt/cliënt uit endemisch HIV/AIDS-gebied, die voor SOA-onderzoek komt;
j. geschiedenis van onbeschermde risicocontacten.
Advies Gezondheidsraad met betrekking tot zwangere vrouwen:
Bij zwangeren uit risicogroepen moet het risico van een HIV-infectie actief ter sprake worden gebracht, inclusief
de mogelijkheid van preventie van transmissie van HIV naar het kind door antivirale therapie.
NB Andere testplaatsmogelijkheden noemen, zoals bij huisarts of elders, afhankelijk van de specifieke
problematiek.
15.3 HIV-laboratoriumtest procedure:
- Beschikbare screeningstest op HIV-infectie: test op specifieke anti-HIV-anti-lichamen (ELISA-test).
- Indien deze test positief is, wordt met hetzelfde bloedmonster een bevestigingsprocedure uitgevoerd, waarbij
gebruik wordt gemaakt van de immunoblottechniek, die antilichamen tegen individuele HIV-antigenen kan
aantonen. Daarmee is ook differentiatie tussen HIV-1 en HIV-2 antilichamen mogelijk. Daaraan voorafgaand
bevat de bevestigingsprocedure in eerste instantie het herhalen van de screeningstest op het eerst verkregen
bloedmonster, veelal met twee verschillende ELISA-testen.
- Als de bevestigingsprocedure een dubieuse of positieve uitslag geeft, wordt een tweede bloedmonster gevraagd
om verwisseling van buizen uit te sluiten. Ook bij een negatieve uitslag en sterke verdenking op een HIVinfectie
dient men een tweede bloedmonster te vragen.
NB Vraag de test zo mogelijk minimaal 6 maanden na het laatste risico-contact aan of herhaal de test 6 maanden
na dat contact (cave windowphase, een sero-negatieve fase). Soms is het noodzakelijk een uitgangswaarde te
hebben (b.v. na prikaccident of na een verkrachting).
Addenda ad 15.3:
- Het HIV-p24 antigeen kan doorgaans enige tijd (variërend van enkele dagen tot weken) worden aangetoond
gedurende de primaire HIV-infectie. Dus als de verdenking daarop bestaat en de HIV-antistoffentest is (nog)
negatief, kan soms een antigeen bepaling de infectie aantonen.
- Ook bij een symptomatische primaire infectie, waarbij seroconversie in het algemeen binnen weken plaats
vindt, is een windowfase, waarin HIV-antistoffen noch HIV-antigeen kunnen worden aangetoond, mogelijk.
- In plaats van een HIV-antigeen bepaling kan men ook de moderne PCR techniek toepassen om viraal RNA in
het bloed aan te tonen. Deze test is veel gevoeliger en kan ook als parameter (“viral load”) bij de therapie
gebruikt worden. Een positieve PCR-uitslag moet altijd nader worden geëvalueerd, omdat fout-positieve
uitslagen kunnen voorkomen. Ook fout-negatieve uitslagen kunnen voorkomen.
- 49 -