Israël in Openbaring door Hendrik Rijk van de Kamp

gedeelte van de doden blijft rusten in het stof van de dood, zal er van tussen hen
uit een ander gedeelte opstaan. Ook het: "die zullen nooit trouwen, noch ten huwelijk
uitgegeven worden" heeft ons iets te zeggen. Als dit niet gezegd wordt van een tijd,
waarin nog mensen "trouwen en ten huwelijk uitgegeven worden," wat ná de algemene
opstanding niet meer zal gebeuren, had het geen zin. Het huwelijk als
instelling van God zal tijdens het duizendjarig rijk juist heerlijk op aarde bloeien. De
opgewekte heiligen daarentegen zullen niet meer trouwen. Hun woonplaats is de
hemel, al zullen zij van daaruit met Christus de wereld regeren. Zij hebben het
opstandinglichaam, waarin "spijs en buik zijn teniet gedaan."
Dit geldt ook van het volgende: "want zij kunnen niet meer sterven." Er zijn dus
anderen die wèl kunnen sterven. Wat betekent anders deze vermelding van dit voor
hun bijzonder voorrecht. Zeker als dit wordt uitgebreid met: "want zij zijn aan de
engelen gelijk; en zij zijn kinderen van God, omdat zij kinderen van de opstanding
zijn."
Wordt nu ook 1 Korinthe 15: 23-28 in het licht van Openbaring 20 niet duidelijker?
De apostel spreekt hier van de opstanding en houdt tegenover dwaalleraars staande -
die het feit van de lichamelijke opstanding vergeestelijkten - dat de doden opgewekt
zullen worden. Doch in plaats een algemene opstanding te leren, maakt hij terdege
onderscheid, en geeft in deze verzen zelfs een volledige eschatologische schets, die in
de Openbaring van Johannes breder en helderder wordt: "Maar een ieder in zijn orde:
de Eersteling Christus" Natuurlijk niet alleen in tijdsorde, maar ook als verdienende en
werkende Oorzaak, de Eerste. "Daarna die van Christus zijn in Zijn toekomst," welke
bijvoeging onmiskenbaar aan de opstanding een tijdsaanwijzing geeft, n.l. de Parousia
van Christus. Het is deze Toekomst, die de Schrift steeds aankondigt als Zijn triomf
over Zijn vijanden en het ingaan van Zijn vrederijk. De apostel voegt zelfs in
betrekking tot deze - in één van de hieronder genoemde teksten - Christus en Zijn Gemeente
samen: "in de Toekomst van onze Heere Jezus Christus met al Zijn heiligen.
"Daarná zal het einde zijn."
Letten op het hele zinsverband is hier geboden, opdat niet in de fout van velen wordt
gevallen, die menen dat de apostel het eind van de wereld, "de voleinding van de
eeuwen", dadelijk laat volgen op de Toekomst van Christus. Want dit is niet zo.
"Daarná zal het einde zijn," Namelijk, als eerst nog iets anders gebeurd zal
zijn: "wanneer Hij het koninkrijk aan God en de Vader zal overgegeven hebben."
Dan moet ook nòg iets anders plaats gehad hebben. Immers tot op Zijn Parousia
(Openbaring 19), heersten de vijanden van God en Christus in deze wereld, doch in
Zijn Toekomst zal Christus de antichrist - welke de wereldmacht belichaamt tegen
Hem en Zijn Vader - ten onder brengen. Dan begint Zijn openbare heerschappij. Satan
laat Hij binden. Van volk tot volk en werelddeel tot werelddeel gaat Zijn scepter
regeren. "Want Hij moet als Koning heersen, totdat Hij al de vijanden onder Zijn
voeten zal gelegd hebben."
Wanneer de heerschappij van Christus zich in volle werkelijkheid zal hebben
ontplooid - "wanneer Hij zal teniet gedaan hebben alle heerschappij, alle macht en
kracht" - zal Hij het Koninkrijk aan de Vader overgeven. Dàn pas komt de algemene
opstanding.
Hoor maar: "De laatste vijand, die teniet gedaan wordt, is de dood." Zo staan ook in
Openbaring 20 eerst aan het eind van het duizendjarig rijk, en vóór het laatste gericht
àl de doden op. In vers 27 wordt dan als een hymne gezongen op die grote Koning uit
het huis van David, met als hoofdtoon: "Zo moet de Koning eeuwig leven, bidt elk
met diep ontzag." Inderdaad kan Hij zeggen: "Mij is gegeven alle macht in hemel en
108