Israël in Openbaring door Hendrik Rijk van de Kamp

Het feit dat in Openbaring 12 de draak uit de hemel geworpen wordt, legde hij uit als
Constantijns overwinning over het heidense rijk. Toen Constantijn zijn zonen en een
neefje liet delen in zijn keizerlijke heerschappij, zag Eusebius dat als de vervulling
van Daniël 7:18: 'De heiligen der hoge plaatsen (des Allerhoogsten) zullen het
koningrijk ontvangen'.
Waarom nog uitzien naar een toekomstig rijk van Christus, als dat rijk al duidelijk
bezig was zich te manifesteren? Drie eeuwen lang hadden kerkgroten als Justinus
Martyr, Irenaeus, Tertullianus, Hippolytus en Lactantius eenparig een duizendjarig
rijk ná de komst van Christus te Jeruzalem verwacht. Maar na de 'grote omwending'
veranderde de situatie in korte tijd drastisch. Reeds Eusebius en ook Ambrosius,
Prudentius en Hiëronymus wezen het (pre)chiliasme van de hand. Men beschouwde
het zo, dat de oude profetieën hun vervulling begonnen te krijgen toen de Christelijke
leer in de Staat geaccepteerd werd door het Tolerantie-edict in 313.
Helaas, de vrede duurde niet lang. De kerk werd getroffen en verscheurd door de
Ariaanse twisten en andere ketterijen. De hoop dat het 1000-jarig rijk begonnen was
verdween spoedig. Wat nu? Zoals het dikwijls in de historie voorkomt, men zocht een
uitweg in de verklaring van Openbaring 20. De nieuwe verklaring luidde, dat de 1000
jaren begonnen zijn met de hemelvaart van Christus of met de verwoesting van de
tempel te Jeruzalem, 70 A.D.
Niemand minder dan de voortreffelijke leraar Augustinus, 354-430, was de
belangrijkste kerkvader die de nieuwe kijk op het Messiaanse rijk verder heeft
ontwikkeld, en dat nog binnen een eeuw na de 'grote omwending'. De Messiasregering
volgens Openbaring 20:1-6 ligt niet in de toekomst, maar werd als geheel vervuld
beschouwd. De 'eerste opstanding' werd door Augustinus en velen na hem
vergeestelijkt en toegepast op de wedergeboorte.
Dr. M. Lloyd-Jones trekt de volgende conclusie:
"Deze visie [namelijk van het 1000-jarig rijk] werd gedurende de eerste drie eeuwen
van de Christelijke jaartelling algemeen, zij het niet unaniem aanvaard. Toen legde
Augustinus haar het zwijgen op door de 1000 jaar te interpreteren als de periode van
de kerk." De laatste dingen, Uitgever Groen Heerenveen, 1999.
b. Houding tegenover de Joden
Drs. R. J. van Elderen heeft onderzoek gedaan naar de motieven die wereldlijke en
kerkelijke leiders bewogen in hun houding tegenover de Joden. Hij schrijft: "… Er is
een uitspraak van Hieronymus, dat de Joden door God bewaard werden met het oog
op een doel dat God waardig was. Bovendien waren de Joden volgens Hieronymus te
beschouwen als bibliothecarissen van het christelijk geloof, omdat zij het Oude
Testament bewaard hadden. Dit argument werd door pauselijke bullen vaak herhaald.
De bijzondere positie van het Jodendom werd aan het begin van de zevende eeuw
vastgelegd door paus Gregorius de Grote, (A.D. 590-604) in een brief aan de bisschop
van Palermo uit juni 598. In bijna ieder pauselijk edict aangaande de Joden zouden
zijn woorden geciteerd of geparafraseerd worden. Gregorius gebruikte twee
argumenten: ten eerste dat van de medemenselijkheid; ten tweede dat de Joden juist in
hun ellende als bewijs dienen van de waarheid van het Christendom, die zij
verwerpen. Want hoewel de Schrift de komst van de Messias voorspelde, bleven zij
bij hun weigering Jezus als zodanig te erkennen. Hun lijden was de straf voor deze
verwerping.
De lagere geestelijkheid deelde meestal in het algemeen verbreide en gewelddadige
antisemitisme, of zette daartoe zelfs aan. Pausen, bisschoppen en wereldlijke heersers
14