Israël in Openbaring door Hendrik Rijk van de Kamp

van de moeder van de zonen van Zebedeüs toen deze Hem bad, dat haar twee zonen
mochten zitten in Zijn rijk, de een aan Zijn rechterzijde, de ander aan Zijn linkerzijde,
- alsmede Zijn daarmee verbonden aanmaning tot ootmoed, - had haar vrucht
gedragen. Wij hebben hierin een bepaalde zekerheid daarvoor, dat de burgers van het
rijk van aardse heerlijkheid, zoals het vóór de duizend jaren wordt opgericht, de twaalf
geslachten van Israël zijn naar hun nauwkeurig afgemeten getal (Hoofdstuk 7:4; 14:1),
niet de volken van de aarde in het algemeen.
Zovelen als er van deze ná de val van de antichrist en zijn leger nog aanwezig zijn,
maken zij de beheersten uit. Maar de heerschappij over hen uitgeoefend, moet ertoe
dienen, om ze te christianiseren en geheel van de geest van het Evangelie te
doordringen, dat nu veeleer mogelijk is dan vroeger, omdat de goddeloze, tegen de
Heere en Zijn Gezalfde strijdende macht van de wereld nu voor altijd vernietigd is en
de duivel, die de heidenen verleidt, in de afgrond is gesloten. Wat echter eigen vlees
en bloed aangaat, daaraan is een krachtig tegenwicht gegeven doordat een gemeente
op Sion aanwezig is, die geheel in de Geest wandelt, waaraan het Evangelie Zijn reeds
door het leven op aarde zaligmakende kracht heeft betoond. En de opzieners van deze
gemeente, de leden van het kerkbestuur maken de apostelen en martelaars uit, die tot
de eerste opstanding zijn gekomen.
Evenmin als wij vroeger voor het zonderlinge van de gedachte mochten
terugschrikken, dat de antichrist iemand was, die reeds eenmaal in leven was geweest
en vervolgens onder Gods toelating door de macht van de duivel weer (als een man,
zoals hij het had verlaten) teruggekeerd is, evenmin mogen wij nu de bepaalde
uitspraak van deze plaats ontwijken, dat de Heere in die tijd (dat Hij in de plaats van
het antichristische rijk Zijn eigen Christelijk rijk in de wereld invoert), het onder de
regering stelt van hen, die Hij voor hun personen reeds tot volmaking heeft gebracht
en die Hij nu tot dit doel in het aardse leven laat terugkeren. Alle vragen, hoe dit
mogelijk zou zijn, heeft Hij reeds daardoor afgesneden, dat bij Zijn sterven de graven
zich openden en vele lichamen van de heiligen, die ontslapen waren, opstonden en na
Zijn opstanding uit de graven gingen, om zich in de heilige stad te laten zien (Matth.
27:52). Deze gebeurtenis is een profetie van die toekomst, waarover wij hier spreken.
Ook heeft immers de ten hemel gevaren profeet Elia eens schriftelijk met deze wereld
verkeerd (2 Kron. 21:12 vv.); Mozes en Elia hebben op de berg van de verheerlijking
met Jezus van Zijn uitgang gesproken, die Hij volbrengen zou te Jeruzalem (Luk. 9:30
vv.). En de Heere Zelf heeft als de Opgestane met Zijn discipelen de maaltijd
gehouden (Luk. 24:41 vv., Joh.21:12 vv.). Dat alles zijn dan onderpanden, dat zo'n
intreden van de hemellingen en verheerlijkten in de wereld zeer wel denkbaar is.
Dat zou de dienst van de heilige engelen, die gedurende de hele tijd van deze Kerk
zich geheel aan de ogen heeft onttrokken, volkomen vergoeden en juist het tegendeel
teweeg brengen van hetgeen tegenwoordig de wereld is in zedelijk-godsdienstige zin
(Luk. 16:8, Joh. 15:18 vv.; 16:8, 20 enz.) en dat de uitdrukking van ons boek
(Hoofdstuk 8:13; 13:12 enz.) te kennen geeft: "die op de aarde wonen".
En weer zal bij de gemeente, waarmee de hemellingen verkeren, de dood niet meer
heersen; want die het geweld van de dood heeft (Hebr. 2:14) is in de afgrond gesloten
en kan in zijn dodenrijk niet eisen de zielen van degenen, die een goddelijk leven
leiden als Henoch 7 (Gen. 5:21). Zij verminderen dus ook niet in de 1000 jaren (Jes.
65:20, Deut. 34:7), maar worden gevormd om de Heere tegemoet opgenomen te
7 De dood heerst niet meer over de opgestane martelaren, maar dat de dood niet meer in de Gemeente
van Christus zal heersen vindt geen grond in de Schrift. Wel zijn diverse verklaarders van mening dat
de levensduur langer zal zijn dan nu het geval is, Jesaja 65:22. In het vervolg zegt de schrijver: de
lieden bereiken in het duizendjarig rijk weer een hoge ouderdom.
62