Israël in Openbaring door Hendrik Rijk van de Kamp

2. Dr. ABRAHAM CAPADOSE 1795-1872. Overgenomen uit: Abraham
Cappadose, door David Kalmijn. Proefschrift, 1955, Boekencentrum, 's Gravenhage.
De laatste dingen; het duizendjarig rijk
Capadose's denken over geloofszaken was in sterke mate eschatologisch gericht. Hij
leefde uit de verwachting van Christus' wederkomst in heerlijkheid, wanneer de
definitieve scheiding tussen de kinderen van de wereld onder hun vorst Satan en de
getrouwe onderdanen van de grote Koning zou plaats hebben 12 . Deze blik op de
toekomst deed hem het ergste vrezen voor de wereld van zijn dagen, waartegen
eenmaal Gods strafeisende toorn zich op schrikwekkende wijze zou openbaren. Reeds
onderkende Capadose in sommige gebeurtenissen voortekenen van het naderende
eindgericht.
(…) Capadose deelde evenmin de opvatting, welke sinds de Reformatie onder de
Protestanten opgeld deed, dat namelijk de Paus als collectieve persoon, de elkaar
opvolgende pausen, de Antichrist was 13 . Nee, de Schrift had hem de Antichrist leren
zien als een enkelvoudig persoon, als één, die zich individueel tegenover Christus stelt
door de antichristelijke elementen, welke de regeringen, de kerken en de gehele
maatschappij ondergraven, in zich te concentreren om ook individueel te regeren,
maar die straks hij de wederkomst van de Heere zou worden overwonnen (2 Thess. 2:
8) 14 . Voor het heden zag hij de Antichrist, wij zagen het boven reeds 15 , zich nestelen
in het liberalisme en het Rooms-Katholicisme, de beide antigoddelijke machten, door
hem steeds in één adem genoemd als: Rome en het ongeloof, Papisme en liberalisme,
Jezuïetisme en Jakobinisme, ultramontanisme en republikanisme. In zijn ogen waren
"het ongeloof en het Papisme, de twee krachtig werkende handen van de waren en
persoonlijke Antichrist", die eenmaal te Rome zijn leger zou vergaderen om te
trachten door een laatste uiterste krachtsinspanning de vestiging van Christus' rijk op
aarde te verhinderen 16 . Deze eindstrijd zou evenwel zijn definitieve ondergang
bezegelen.
Er stonden dus geweldige dingen te gebeuren. Maar Christus zelf zou de Antichrist
neerwerpen. Daarmee zou dan de volle heilstijd aanbreken. Het geloof in het
Duizendjarig rijk maakte een integrerend bestanddeel uit van Capadose's
toekomstverwachting en verleende er haar bijzondere kleur aan, vooral vanwege de
aparte plaats, welke Israël ook dan te midden van de volken zou innemen. Voor deze
hoofdgedachten meende Capadose duidelijke gronden in de Heilige Schrift te vinden.
Da Costa en Capadose hebben vanaf hun bekering het chiliasme beleden, ja men kan
zeggen, dat juist met hun bekering het chiliasme een vast gegeven in hun
geloofskennis is geworden. Men wachte er zich dus wel voor er een residu van
vroeger Joods denken in te zien. Koenen wil ons in zijn "Levensbericht van Mr. Is. da
12
Brief aan De Clercq 23-8-1830.
13
Capadose spreekt dit ook tegen in: De tweede zichtbare toekomst van Christus. Een voorstelling van
de Bijbelse eschatologie (Leer van de laatste dingen), door Joh. Alb. Ludw. Hebart. Uit het Hoogduits),
Gorinchem 1856, Voorwoord (van Dr. A. Capadose), blz. XII. Vgl. Waarom des Pausen en zijner
jongeren boeken door Doctor Martin Luther zijn verbrand. Vertaald en toegelicht door Dr. J.A. Rust,
Amsterdam 1931, blz. 19: “Als het geweten echter gekrenkt wordt in zijn godsdienstige overtuiging,
dan kan het niets ontzien, moet het volstrekt zijn in zijn oordelen, de Paus zien als de ‘Antichrist
(vielleicht der Teufel selbst)’; Calvijn, Institutie IV, 2.12: “Dat de antichrist in de tempel van God zou
zitten, hebben Daniël (9 : 27) en Paulus (2 Thess. 2: 4) voorzegd. Wij menen, dat de paus van Rome de
leider en voorman van dat snode en verfoeilijke rijk is.”
14
Brief aan Groen 22-2-1864.
15
Blz. 329.
16
Rome en Jeruzalem, blz. 9; vgl. boven, blz. 202 vlg.
72