Israël in Openbaring door Hendrik Rijk van de Kamp

(Hand. 20:7, 1 Kor. 16:2, Openb.1:10).
Wordt deze verhouding behoorlijk beschouwd, dan is het duidelijk waarom het
chiliasme van die tijd, dat de Kerk tot hele zelfstandigheid kwam en openlijke
erkenning verkreeg, geheel uit de kring van de Christelijke leerstellingen moest
uittreden en buiten deze blijven, zolang als de "tijden van de heidenen" duren. Maar
dat ze zich meteen weer doen gelden, als de geschiedenis van de ontwikkeling van het
rijk van God hier beneden daarop uitloopt, dat Israël weer op de voorgrond treedt.
Het is ook geheel consequent, dat die theologie, die wij kortheidshalve met de
uitdrukking 'ecclesiolatrie' 6 noemen, omdat zij de Kerk als het hoogste in het rijk van
de genade stelt en van Israëls voorrang niet wil weten, antichiliastisch gezind is en het
aannemen van een duizendjarig rijk op iedere wijze bestrijdt. Voor de tijden, die wij
tot hiertoe hebben gehad, had zij het volste recht om alle dweepachtig misbruik af te
snijden. Aan de Kerk als zodanig hebben zij daardoor niets van haar heil onttrokken;
want deze rust gedurende de duizendjarige Sabbat als in het graf, evenals haar Heere
op die grote Sabbat, waarvan in Lukas 23:56 gesproken wordt (vgl. Openb. 14:13) en
wacht op de algemene opstanding (Openb. 20: 12). Maar verder heeft het
antichiliasme geen recht. Wil men de hele Heilige Schrift en ook in het bijzonder de
beloften aan Israël gegeven onder die verklaring brengen, dan moet men die, zoals wij
boven zagen, òf verdraaien, òf gedeelten ervan terzijde stellen, waardoor men zichzelf
ten gronde richt. (GÄRTNER).
Openbaring 20: 4-6. (Tussengevoegde verklaringen zijn van Dächsel)
VERS 4. En ik zag tronen geplaatst daar, waar ik stond, namelijk op de aarde, en zij,
die dat was bescheiden, namelijk de twaalf apostelen (Matth.19:28, Luk. 22:30) zaten
op deze. En het oordeel werd hun gegeven, om te beslissen wie waardig was aan de
hierop volgende eerste opstanding en aan het heersen met Christus (vers 5 vv.) deel te
nemen. En ik zag onmiddellijk daarop, als nu de beslissing had plaats gehad en
dienovereenkomstig de opstanding was geschied, eensdeels de zielen van degenen, die
onthoofd waren om de getuigenis van Jezus en om het Woord van God, die ik in
Hoofdstuk 6:9 vv. onder het altaar had gezien en in de tweede plaats de zielen van
degenen, die in de tijd van de heerschappij van de antichrist het Beest en zijn Beeld
niet aangebeden hadden en die het merkteken niet ontvangen hadden aan hun
voorhoofd en aan hun hand en daarom de marteldood hadden geleden (Hoofdstuk
13:15 vv.). Deze allen werden met die opstanding verwaardigd; en zij leefden, evenals
de 12 apostelen dat deelachtig waren, in een nieuw verheerlijkt lichaam en heersten
als koningen met Christus, die Zich nu en dan liet zien en Zijn gemeente bezocht,
evenals vroeger in de 40 dagen na Zijn opstanding (zie Ezech. 38:23), de duizend
jaren in het zichtbare rijk van de heerlijkheid, dat Hij te Jeruzalem en in het heilige
land had opgericht (Dan. 7:22 en 27.
VERS 5. Maar de overigen van de doden, ook zij, die overigens ook in geloof aan
hun Heiland waren heengegaan, werden ten eerste niet weer levend, totdat de duizend
jaren geëindigd waren en na het oordeel over God en Magog de algemene opstanding
van alle doden met het laatste oordeel volgde (vers 7-15). Deze opwekking van te
voren genoemd van enige uitverkorenen tot deelname aan de heerlijkheid van het
duizendjarig rijk (vers 4), is de eerste opstanding, die van de andere of algemene in
6 Ecclesiolatrie is de kerkelijke leer van theorie en tradities
60