Israël in Openbaring door Hendrik Rijk van de Kamp

De Heere noemt het: de eerste opstanding. Vers 5. Het Griekse anastasis wordt geen
enkele maal in het Nieuwe Testament gebruikt in een andere zin dan om uit te
drukken: het weer opkomen van het lichaam uit het graf, of uit de (doods)slaap. Meer
dan veertigmaal komt het voor en altijd in die éne gelijkwaardige en bepaalde zin.
Hun opstanding wordt ook genoemd, een weder levendig worden. De personen
worden regelrecht geplaatst tegenover de overige doden die niet weder levendig
worden, vers 5.
Er is onder de uitleggers groot verschil of deze opstanding lichamelijk dan wel
geestelijk is.
In de vorige brochure is aangetoond dat verreweg de meeste oudvaders uit de
Vaderlandse kerk in de 16e, 17e, en 18e eeuw deze opstanding geestelijk uitlegden.
Namelijk, een nieuw leven in Christus' kerk op aarde door de bekering van de Joden
en de volkeren, enz. W. á Brakel verklaart dit onderwerp heel uitvoerig.
Een klein aantal van hen was overtuigd dat deze opstanding lichamelijke zal zijn,
meestal met de uitleg dat de opgestane personen in hun nieuw geestelijk lichaam en
ziel opvaren naar de hemel om nooit meer te sterven. Onder de Engelse theologen zijn
een groot aantal die een lichamelijke opstanding verwachten, namelijk de opstanding
der rechtvaardigen, al dan niet op deze aarde verblijvende. Matthew Henri, een wijs
uitlegger geeft beide uitleggingen de ruimte, met voorrang aan de figuurlijke
verklaring: deze tekst kan letterlijk of figuurlijk opgevat worden.
Gaan we ervan uit dat de opgestane personen 1000 jaren op aarde verblijven, ligt de
vraag voor de hand: Waar, hoe en wat voor leven beoefenen zij? Moeten ze de
kwelling van zonde weer aanschouwen?
Bij de Heere zijn natuurlijk alle dingen mogen en Hij kan alles zo maken dat het met
Zijn eer overeenkomt en de heerlijkheid van de opgestane personen ten goede werkt.
Maar menselijker wijze gezien stuiten wij toch wel op veel bezwaren.
En de andere kant, de verklaring dat deze opstanding geestelijk is en nieuw leven in de
Kerk geeft, strijd tegen de context en de samenhang van het hele hoofdstuk. Als wij
zonder vooroordeel de teksten tegenover elkaar plaatsen, de tegenstellingen van
personen goed in ogenschouw nemen, de eenvoudige taal van de Schrift hanteren, is
de letterlijke, de lichamelijke betekenis van de opstanding legaal: het lichaam komt
met de ziel tot nieuw leven.
Deze is de eerste opstanding. Het is opmerkelijk, dat dit gesproken wordt met
loslating van de visionaire vorm en beeldspraak. Het wordt ons door de Heilige
Geest in leertaal gezegd.
Conclusie: is er een eerste opstanding, dan ook een tweede. Is er een eerste dood dan
ook een tweede. Wij vinden geen grond in de Schrift om de doodstaat in zonden en
misdaden de eerste dood en de levendmaking van een zondaar de eerste opstanding te
noemen, namelijk in die zin zoals er in Openbaring 20 over gesproken wordt. Dus
eerste opstanding en tweede dood is Bijbels regelrecht gerelateerd aan het lichaam. In
Openbaring 20 wordt dus gesproken over twee hoofdgroepen, twee opstandingen,
twee soorten personen die dood zijn, en twee soorten doodse toestand/staat.
(1) Deze is de eerste opstanding. Het is een lichamelijke opstanding en vindt plaats
bij het begin van het duizendjarig koninkrijk der hemelen. Ze wordt genoemd de
opstanding der Rechtvaardigen. "Zij zullen priesters van God en Christus zijn en
zij zullen met Hem als koningen heersen duizend jaren."
(2) De tweede opstanding is de Algemene lichamelijke Opstanding voorafgaand aan
het laatste oordeel. Daaronder vallen allen. Eerst zullen alle kinderen Gods
35