Israël in Openbaring door Hendrik Rijk van de Kamp

'chiliasme'. In het Latijn mille en annuum, (jaar) vandaar het woord millennium. Het
woord heeft in onze taal ook de betekenis van een periode van 1000 jaar. In de
toekomstvisie is het 'het duizendjarig rijk, of het messiaanse vrederijk.'
In de kern genomen is het pre-chiliasme de overheersende zienswijze van de oude
Joodse kerk en nu nog van de orthodoxe rabbijnen, die immers geloven in een zeer
nabij aards rijk van vrede en gerechtigheid, dat aanbreekt met de komst van de
Messias. Hoewel door hen minder duidelijk wordt geschreven over de overgang van
het Messiaanse rijk naar de eeuwigheid. In elk geval was het pre-chiliasme de
dominerende visie onder de kerkvaders tot op, en zelfs nog tijdens de omwending
onder keizer Constantijn, ca. 318. Papias, Pseudo-Barnabas, Justinus Martyr, Melito
van Sardis, Hippolytus van Rome, Tertullianus, Commodianus, Theophilus, de
Egyptische bisschop Nepos, Victorinus van Pettau, Lactantius, Methodius en
Apollinaris van Laodicéa (2 e en 3e eeuw) huldigden allen het pre-chiliasme. Zelfs in
de vierde eeuw vinden we bij Ambrosius van Milaan nog pre-chiliastische
denkbeelden.
Ook de Montanisten, de Donatisten en sommige gnostische richtingen waren prechiliastisch.
Dat had zijn nadelen, want de oude geloofsverwachting werd nu
veroordeeld onder het mom, dat alleen dwaalgeesten deze verwachting koesteren.
Nee, geen dwaalgeesten hebben de geloofsverwachting verzonnen of overgenomen
van Joods fabels, zoals velen vrijmoedig durven publiceren. Oprechte gelovigen,
navolgers van Johannes en de apostelen geloofden wat de Heere heeft geopenbaard tot
troost voor alle gelovigen in de volgende eeuwen.
- Ernest Lee Tuveson zegt: 'De leer van het duizendjarige rijk schijnt zeer sterk
geweest te zijn tot laat in de regering van Constantijn.' (Millenium and utopia,
1964.)
- De kerkhistoricus Philip Schaff schreef: 'Het meest opvallende punt in de eschatologie
van het ante-Niceaanse tijdperk, (vóór 325) is het prominente chiliasme, of
millennialisme, dat is het geloof in een zichtbare regering van Christus in
heerlijkheid op aarde met de opgestane heiligen gedurende duizend jaren, vóór de
algemene opstanding en het dito oordeel. Het was weliswaar niet de leer van de
kerk belichaamd in een of andere geloofsbelijdenis of vorm van devotie, maar een
wijdverbreide opvatting van vermaarde leraren als Barnabas, Papias, Justinus
Martyr, Irenaeus, Tertullianus, Methodius en Lactantius. Hoewel Caius, Origenes,
Dionysius de Grote, Eusebius (net als naderhand Hiëronymus en Augustinus) haar
bestreden.'
- Daniel Whitby (ca. 1700), een verdediger van het post-chiliasme moest erkennen
dat het prechiliasme tweehonderdvijftig jaar lang door de beste christenen
beschouwd is als een Apostolische traditie.
Dit wordt aangehaald door George Peters, "die een zeer uitgebreide opsomming geeft
van alle vooraanstaande pre-chiliasten uit de eerste drie eeuwen." Ook benadrukt hij
dat uit de eerste twee eeuwen geen enkele auteur bekend is die het prechiliasme
bestreden heeft."
- Nathaniel West schreef: 'De geschiedenis kent geen consensus die voor enige
leer anoniemer was dan de consensus van de Apostolische Vaders over de
wederkomst vóór het duizendjarig rijk.' Pas in de derde eeuw traden de eerste
tegenstanders op, vooral door twijfel te zaaien aangaande het auteurschap van
Openbaring en van bepaalde Oud-Testamentische passages. Premillenial
Essays of the profetic Conference, etc. 1879.
- J.J.H. Kurtz, Luthers historicus, schreef: "Het chiliasme, of de hoop op een
toekomstig duizendjarig rijk van CHRISTUS en van Zijn heiligen op aarde,
11