Israël in Openbaring door Hendrik Rijk van de Kamp

theologen noemen het een vleselijke verwachting wanneer twee van Jezus' discipelen,
Jakobus en Johannes, aan Hem vragen: 'Geef ons dat wij mogen zitten, de één aan Uw
rechterhand en één aan Uw linkerhand, in uw heerlijkheid.' De discipelen namen het
zeer kwalijk, maar Jezus niet. Welnee, deze liefdevolle Heiland wist heel goed wat er
op de bodem van hun hart leefde: de eer en glorie van Christus en wij met Hem. Jezus
antwoordt niet, dat dit een op een verkeerd koninkrijksbeeld gegronde vraag is. Hij
zegt alleen heel duidelijk wat Zijn Vader zal doen wanneer Christus Koninkrijk die
grote, ruimte en volheid krijgen zal die voor de laatste dagen beloofd zijn. 'Het zitten
aan Mijn rechterhand of aan Mijn linkerhand staat bij Mij niet te geven, maar het zal
gegeven worden dien het is bereid.' Markus 10:37-40. Jezus erkent daarmee impliciet
hun koninkrijksbeeld. Waarom waren de discipelen zo vervuld met deze
toekomstverwachting in het laatst der dagen? Geen wonder: ze geloofden eenvoudig
de Heilige Schrift. En Jezus sluit Zich daarbij aan. En dat is Zijn goed recht, want de
Vader heeft Hem gezalfd tot Koning over Sion de berg van Zijn heiligheid, Psalm 2.
Wie wil het Hem betwisten?
Veel gelovigen zouden niet zó wenen zoals die Emmaüsgangers deden omdat ze hun
Heere hadden gedood. Niet alleen weenden deze omdat hun Zaligmaker dood was,
maar ook vanwege hun verwachting die ze koesterden inzake het koninkrijk van
Christus. 'Wij hoopten dat Hij degene was die Israël zou verlossen'. Lukas 24:21
Christus corrigeert hun verwachting wat de tijdsvervulling betreft, maar niet wat Zijn
regering zelf aangaat.
Na Zijn hemelvaart heeft Hij Zijn knecht Paulus in het bijzonder licht en gezicht
willen geven om de twee fasen van Christus' Koninkrijk op aarde uit te leggen. Het
eerste met Zijn komst en de prediking door de apostelen van het eeuwig Evangelie en
het tweede als de volheid der heidenen zal ingegaan zijn, Rom. 11.
Alleen, … de mooiste dingen worden het meest misbruikt. Zo gaat het ook met de
Toekomstvisie van de Bijbel. Onder Joden en Christenen zijn er die vleselijke aardse
plezieren verwachten. Men zou zich kunnen uitleven in onbezorgd werelds leven. En
op nog een heleboel andere manieren wordt het vrederijk in een totaal verkeerd licht
geplaatst of overdreven. Niet alleen overdreven in ijdele verwachtingen, maar ook
overdreven in de menselijke aard en gevoelens van deze verwachting. Dan neemt ze
overal en altijd de hoogste plaats in. Christus' koninkrijk krijgt veel meer aandacht dan
de Koning Zelf. Als dat het geval is, liggen de bewijzen voor de hand dat er iets mis
is. Als men Christus heeft door het geloof, dan heb je het Wezen en de Essentie van
het duizendjarig rijk in je ziel. 'Want die in Mij gelooft, heeft het eeuwig Leven.
Christus is de Opstanding en het Eeuwig Leven.'
Hoe ver het kan gaan met het drijven of overdrijven van het pre-chiliasme leert ons de
historie. Het is bekend hoe een aantal Wederdopers het duizendjarig rijk wilden
oprichten in Munster onder de koning Jan Beukelsz. uit Leiden. Het eindigde in een
bloeddrama. Het treurig gevolg was onder meer, dat de zuivere geloofsverwachting,
die Christus Centraal stelt ook in kwaad daglicht werd gesteld.
Een ander slecht voorbeeld vond plaats in Engeland. Tijdens de regering van het
Britse Parlement 1649-1661), onder het leiderschap van Olivier Cromwell, waren in
Engeland de zogenoemde 'Vijfde Monarchie Mannen' actief. Zij geloofden dat de val
van het Romeinse/Roomse Rijk zou aanbreken en meenden dat dit zou plaatsvinden in
vanaf ca 1650 tot 1668. Zie Chr. Love, preek Coll. 3: 4. Sommigen baseerden zich op
Daniël 12. Men berekent onder meer vanaf ca. 321 de tijd van Constantijn de Grote
vermeerderd met 1290 en 45 jaar en de uitkomst is het jaar 1656.
Drs. R. J. van Elderen schrijft: "De Congregationalist John Archer stelde de val van
17