Klik hier voor mijn boek in PDF

genoeg en wilden we de rest van de tijd doorbrengen in
ons hotel. Dat lag aan het strand en was van een luxe
waar je alleen maar van kon dromen. We hadden altijd
een mannetje bij onze kamer staan en je hoefde maar in je
handen te klappen, te zeggen wat je wilde en hij regelde
het. Het enige waar je helemaal gek van werd was die
irriterende, monotone gamelan muziek die je de hele dag
overal hoorde. Ik had nog nooit eerder, en ook daarna
nooit meer, zulke slechte muziek gehoord in mijn leven.
Maar laten we maar zeggen ’s lands wijs ‘s lands eer. Er
was daar ook een duikschool, dat wilden wij wel eens
uitproberen. We maakten een afspraak en zouden de
volgende dag gaan duiken. De vrouwen hadden besloten
wel mee te gaan, maar lekker op de boot in de zon te blij‐
ven. Toen we daar aankwamen bleek de boot niet veel
meer dan een uitgeholde boomstam te zijn. We keken
elkaar eens aan en wisten niet wat we er mee aanmoes‐
ten. Rob was de wijste en haakte af, maar Adrie en ik,
altijd eigenwijs, besloten het toch te doen. Onze duikin‐
structeur was een jongen van een jaar of 15. Hij sprak
geen woord Engels wat ook al niet hoopgevend was. Na
een half uurtje theorieles vertrokken wij, beiden met
duikflessen op onze rug en een loodgordel om. Toen we
op de duikplek waren gearriveerd werd ons gezegd dat
we overboord konden springen. Dat hadden we beter
niet kunnen doen. Gelukkig was het niet erg diep, onge‐
veer 2 meter, maar dus wel genoeg om staande water te
drinken. Voor mijn gevoel was ik al heel lang onder wa‐
ter, ik keek om me heen en zag Adrie en die jongen niet
meer. W at er toen gebeurde weet ik niet meer precies,
maar ik raakte in paniek, ik heb werkelijk gevochten voor
mijn leven en de dood in de ogen gezien. De luchtslang
106