Klik hier voor mijn boek in PDF

was 4 treden naar beneden. Ik had Nel geleerd, wanneer
zij daar naartoe liep op iedere tree 4 keer te stampen,
zodat het leek of zij een lange trap op en
af ging. En ver‐
volgens
minimaal 25 seconden beneden te blijven, zodat
het ook leek of het een groot magazijn was.
De zaken liepen zeer voorspoedig en we verkochten als
een tierelier. Al snel heb ik personeel aangenomen, Ria
Roeffel, om samen met Nel de bestellingen verzendklaar
te maken.
Kort daarop gingen Nel, Ria en ik op een zondag naar
een kappersbeurs in Brussel. Op de reis ernaartoe maak‐
ten wij een tussenstop om een kopje koffie te drinken.
Voor we de reis vervolgden, ging ik nog even plassen.
Naast mij kwam een mannetje te staan om ook een plasje
te doen. Nieuwsgierig keek ik opzij en tot mijn verbazing
zag ik dat het ome Leen van der Linden was. Ik gaf hem
een klap op zijn schouder, waardoor hij bijna in de pis‐
bak vloog, en zei: “Verrek Leen, hoe is het met jou.” We
besloten om nog een bak koffie te drinken, daar zijn
vrouw Willy ook met hem meegekomen was. Leen ver‐
telde dat hij bij de firma Moëlle Garnier werkte en het erg
naar zijn zin had. Na wat gepraat vervolgde ieder zijn
eigen weg.
Na enige tijd op de beurs rondgekeken te hebben, troffen
wij Leen en Willy opnieuw en was het tijd voor een bor‐
reltje. Wat Leen en ik allebei graag lustten. Na een paar
glaasjes en wat heen en weer gepraat zei ik: “Leen, wees
eens eerlijk, heb je het werkelijk zo naar je zin? Want je
bent niet de Leen die ik ken.” Na wat gestotter kwam het
hoge woord eruit; hij had het helemaal niet naar zijn zin.
“Maar wat moet ik. Uiteindelijk ben ik 57 jaar, waar kan
ik nog terecht. Het zal mijn tijd wel duren.”, zei hij. Ik
81