Klik hier voor mijn boek in PDF

zijn ogen te glimmen en verscheen er een grote grijns op
zijn gezicht. Hij stevende op het achterschip af, pakte het
potje onder het kereltje vandaan en scheet het vervolgens
tot de rand toe vol. Daarna schoof hij het weer keurig
terug op zijn plek in de kinderstoel. Niet lang daarna
kwam de moeder weer naar buiten om te kijken hoe het
met haar kleine ventje ging. Ze tilde het kind uit de kin‐
derstoel en zag dat er meer stront in het potje zat dan dat
het mannetje groot was. Ze slaakte een gil en paniek brak
uit alom.
Ik heb dit even aangekeken en nam toen het besluit om
toch maar te vertellen hoe de vork in de steel zat. Het zat
er namelijk aan te komen dat er een ambulance geroepen
ging worden. Uit ontzag voor het postuur van de dader
heb ik zijn identiteit maar verzwegen
voor de moeder.
Verder
verliep alles gesmeerd, en na een paar dagen wa‐
ren we klaar om te vertrekken. Nog snel wat inpakken,
zeker de pindakaas en de gitaar, moeder een dikke kus
geven en gaan.
Weer aangekomen in Santos, waar Mara mij in de haven
al stond op te wachten (ik had een telegram gestuurd),
was mijn geluk weer compleet. Ik heb toen een verzoek
ingediend bij de kapitein om, de tussenliggende weken
dat het schip naar Argentinië ging en weer terug, verlof
te krijgen om in Santos bij Mara te kunnen blijven. Hij
vond dit goed en ik bleef in Santos. Zij woonde in San
Paolo samen met haar moeder, broertjes en zusjes op de
Rua General Camaro 456.
Deze drie weken zijn een absoluut hoogtepunt en een
droom in mijn leven geweest. Maar doordat ik zo jong
was, heb ik het destijds eigenlijk niet goed begrepen.
Na deze mooie tijd ben ik met De Lekhaven weer terug‐
46