Klik hier voor mijn boek in PDF

Al snel begon ik te wennen aan het zeemansleven, ik
werd niet meer zeeziek en genoot vooral van de leuke
dingen. Zoals bijvoorbeeld
het sturen van het schip.
Aangezien ik nog een klein ventje was, moest ik op een
kistje staan om over het roer heen te kunnen kijken.
Ik leerde knopen
maken en een koers
uitzetten voor het
schip. Ik was vrij
leergierig en blijk‐
baar had ik er ge‐
voel voor, zodat ik
me
snel ontwikkel‐
de tot een goede
ketelbink. De min‐
der prettige werk‐
zaamheden, het
schoonmaken van
toiletten, eten op‐
dienen, het bed
opmaken van de
bootsman en zijn
kleren wassen, nam ik op de koop toe. Wat me opviel en
wat ik zeker niet verwacht had, was dat er een enorme
discipline was onder de bemanning. Ook wel logisch,
want uiteindelijk waren we met een handjevol mensen 24
uur per dag verantwoordelijk voor schip, lading en be‐
manning.
Mijn relatie met Cor Pronk, de bootsman, was van bij‐
zonder goede aard. Hij
was als een vader voor me en had
er lol in mij van alles te leren. Hij kon ook wel eens uit
27