Klik hier voor mijn boek in PDF

Een paar dagen later gingen we met Captain Freddy op
haaien vissen. Ook dat wilde Jan graag meemaken. Ineke
zei nog van te voren: “Jan, zou je dat nou wel doen, je
kan niet zo goed tegen varen.”
Jan wimpelde dat weg met: “Ik heb genoeg gegeten, dus
ik word niet zeeziek.” Waarop Ineke lachend antwoord‐
de: “Okay, als je goed gegeten hebt, heb je ook genoeg
om te kotsen.”
Na ongeveer een uur waren we 40 km uitgevaren en
kwamen we op de visplek waar we die dag zouden ver‐
blijven. Helaas sloeg het weer plotseling om en stak er
een tropische storm op. De zee veranderde van een glad‐
de spiegel in een kolkende massa met golven van 3 tot 4
meter hoog. Freddy en ik besloten terug te gaan, daar we
wel voorzagen dat het alleen maar erger zou worden.
Tot dat moment was Jan vrolijk en druk geweest zoals
altijd: Hij zou wel eens even de grootste haai gaan van‐
gen! Maar dat veranderde in hetzelfde tempo als de gol‐
ven hoger werden. Nadat we na een uurtje of twee te‐
rugvaren de haven van Marco Island bereikten, had Jan
een complete metamorfose ondergaan. Hij was zo zee‐
ziek dat ik echt meelij met hem kreeg.
Vlak voordat we er waren, had ik Ineke al gebeld via de
scheepsradio in de Tiki bar om te zeggen dat we er aan‐
kwamen. Ik had erbij gezegd, dat ze ervan verzekerd kon
zijn dat ze de eerstkomende vijf dagen geen centje last
van Jan zou hebben.
Uiteraard stonden Ineke, Nel en nog wat anderen ons op
te wachten. Zij zagen Jan helemaal groen van boord ko‐
men met rode ogen, een scheef weggetrokken mond, ba‐
dend in het zweet en met zijn haarlok op zijn kin. Nog
voor we de touwen van de boot vast konden maken, was
186