Klik hier voor mijn boek in PDF

het water weer zou gaan stijgen. Bill en ik gingen een
dutje doen en genoten van de rust en de stilte.
Na ongeveer anderhalf uur kwamen de dames weer aan‐
geschuifeld. Ze namen geen enkel risico en wilden niet te
laat zijn als het water weer te hoog zou staan. Het was
een aandoenlijk gezicht, die mooie oude dametjes met
emmertjes en netjes waarin ze hun gevonden schelpen
hadden verzameld. Er waren er zelfs een paar bij met
kaplaarzen, zeer komisch om te zien. Het water was in‐
middels bijna op kniehoogte en we begonnen de dames
aan boord te hijsen. Eén voor één, wat niet echt opschoot.
Plotseling zag ik uit een ooghoek een geschenk uit de
hemel. Een mooie nurse shark (zusterhaai) van ongeveer
1 meter 20 kwam aangezwommen richting onze boot.
Een prachtig beest met zijn mooie goudbruine huid glin‐
sterend in de zon.
Ik riep: “Kijk eens dames, wat een prachtige haai!” en
rende er onmiddellijk naar toe en probeerde hem te pak‐
ken. Dan zou ik echt de held zijn, dacht ik. Het lukte me
niet en de haai zwom weg naar dieper water. Ik draaide
me om en tot mijn stomme verbazing waren alle dames
al aan boord van de boot. Bill stond met het zweet op zijn
voorhoofd en zijn tong op zijn schoenen helemaal uitge‐
put bij het trapje. Hij had in zijn eentje alle dames aan
boord moeten duwen, die allemaal plotseling erge haast
hadden gehad bij het zien van de haai. Ik ging aan boord
en zei: “U ziet dames, bij Captain Bill en Pee Gee bent u
altijd veilig.” Ik was alsnog de held en Bill zei me: “Ik heb
nog nooit zoveel gekreun en gekraak gehoord bij vrou‐
wen en ik heb toch wel behoorlijk ervaring in mijn le‐
ven.” We hebben de dames netjes afgeleverd bij de bus.
148