Klik hier voor mijn boek in PDF

gegaan naar Nederland. Ik was vastbesloten om Mara
naar Nederland te laten komen. Weer thuis heb ik haar
een groot pakket gestuurd met cadeautjes voor haar
moeder, haar broertjes en zusjes en haarzelf en natuurlijk
talloze brieven. Helaas heb ik nooit antwoord van haar
gekregen.
Ik ben toen gaan werken in de Rotterdamse haven. Alles
veranderde in mijn leven en ik begon Mara te vergeten,
al was dat heel moeilijk. Ik begreep er niets van. Ik had
een toekomst samen met haar bedacht en had dit tegen
mijn ouders verteld. Deze waren het er helemaal niet mee
eens. Ik was net 18 jaar, veel te jong vonden zij.
Heel veel jaren later heeft mijn moeder me, een paar
maanden voor ze overleed, verteld dat Mara wel gerea‐
geerd had met brieven. Maar die had moeder voor mij
achtergehouden. Mara had zelfs geschreven dat ze in
verwachting was van mij en dat er een jongetje was gebo‐
ren. Ik was vader van een zoon, een redelijke schok.
Na het overlijden van mijn moeder heb ik dit alles met
mijn zus Rynie besproken en haar gevraagd of zij hier
ooit iets over had gehoord. Ze vertelde mij dat moeder er
wel eens iets over gezegd had, maar dat was allemaal erg
onsamenhangend geweest en er was nooit iets mee ge‐
beurd.
Rynie heeft het huis van moeder leeggehaald en goed
gezocht, in de hoop dat die brieven er nog waren. Helaas
was dat niet het geval.
Ik heb nog wel wat pogingen gedaan om Mara te vinden,
maar dat is me niet gelukt.
Het was te lang geleden. Ik
kreeg destijds ook niet zo’n medewerking van mijn
vrouw Nel, die wilde er niets van weten. Uiteindelijk heb
ik me er bij neergelegd.
47