Klik hier voor mijn boek in PDF

gezet en kreeg enorme golven over zich heen. Wanneer
de voorkant in een golf dook, duwde deze de boot bijna
geheel onder water, dat noemen ze “onderzeebootge‐
drag”. Als we er dan weer uitkwamen, had de schroef
enkele seconden geen contact met het water (paaltje pik‐
ken). Het was zaak om dit goed te regelen met de gas‐
hendel.
Het heeft meer dan twee uur geduurd alvorens we de
riviermonding bereikten. Inmiddels had ik een radiobe‐
richt uitgezonden dat we in de problemen zaten. De
kustwacht had dit ontvangen en wachtte ons op. Zij doen
niks zonder dat je er om vraagt, tenzij het werkelijk mis
gaat. Want je krijgt hier wel de rekening voor achteraf.
Ook een vriend van me, captain Bill, had mijn radiobe‐
richt gehoord en was uitgevaren om ons eventueel te
helpen. Gelukkig heb ik ze beiden niet nodig gehad en
zijn we veilig in de haven aangekomen. Ik werd met ap‐
plaus ontvangen door een aantal mensen die ons hadden
zien ploeteren terwijl zij op het havenhoofd stonden.
Martin en Peter hadden best wel angst gehad, maar had‐
den het ook wel een spannend avontuur gevonden. Ik
was totaal versleten en mijn armen waren zo dik als
scheepstrossen door de krachtsinspanning en de ver‐
moeidheid. Ze nodigden
mij uit voor een borrel aan de
Tiki bar en daar was ik wel aan toe. Ik bedankte de kust‐
wacht via de radio. Die konden hun reis weer voortzetten
naar de volgende zoetwater
kapitein. Vervolgens hebben
we een paar gezellige uurtjes gehad aan de bar, waar het
verhaal per borrel sterker werd en de golven uiteindelijk
10 meter hoog. Van Captain Bill kreeg ik een diploma dat
ik geslaagd was als zeekapitein. We hebben die nacht
142