Klik hier voor mijn boek in PDF

Hoofdstuk 38
Miami Vice
Op een ochtend belde Captain Freddy mij of ik met hem
mee wilde gaan naar Miami hij moest daar een onderdeel
ophalen voor de motor van z’n boot. Freddy kent de Golf
van Mexico als z’n broekzak, maar auto rijden was niet
zijn sterkste kant. We reden naar
Miami, ik als chauffeur
en
Freddy de wegkenner (dacht
ik). Daar aangekomen
zei
hij: “Hier de weg af, we zij er bijna.” Helaas kwamen
we in een sloppenwijk terecht, verkeerde afslag. Het be‐
viel mij niks maar Freddy zei: “Rij maar door.” Na een
paar honderd meter moest ik stoppen bij een stoplicht.
Direct kwam er een reus van een neger op de auto af en
begon zonder iets te zeggen de voorruit te wassen. Ik
protesteerde, maar hij ging gewoon door. Na een paar
minuten was hij klaar en zei me dat ik hem 5 dollar
schuldig was. Ik zei, dat ik dat niet wilde betalen omdat
ik er niet om gevraagd had. De neger zei: “Okay” en uit
het niets kwamen er nog twee, niet veel kleinere, vrien‐
den van hem te voorschijn. Hij keek me zeer vijandig aan
en zei: “Nu krijg ik 15 dollar van je.” Het zweet brak me
uit en ik voelde me niet erg op mijn gemak. Freddy zei
niks en begon onder z’n stoel te rommelen. Plots haalde
hij een pistool tevoorschijn, zo groot als dat van Clint
Eastwood in films. Hij zette de loop van het pistool op
het voorhoofd van de neger en sprak de legendarische
woorden: “Will yo u keep the fucking change?”
Ik heb
nog nooit iemand zo hard zien weg lopen.
Freddy glim‐
lachte en zei: “Daar hebben we geen last meer van.” We
vervolgden
onze weg. Een paar uur later waren we weer
191