Klik hier voor mijn boek in PDF

Hoofdstuk 3
Op eigen benen
Ongeveer 42 jaar later, in de haven van
Marseille, nadat
ik net twaalf heerlijke oestertjes had verorberd en een
lekker flesje Merlot had besteld, besefte
ik pas dat ik niet
wilde varen, maar wilde vluchten. Vluchten
voor Ton,
voor Meester Maas en vooral voor het
onbegrip. Dat on‐
begrip was mede te wijten aan het feit
dat mijn dyslexie,
mijn vermeende domheid, niet werd erkend en herkend.
En Ton, mijn belager, was het geheim dat
ik met niemand
kon delen. Op dat moment was ik nog als enige van de
kinderen thuis en de situatie daar was ook geen reden
om te blijven. Mijn moeder, lief en goed als ze was, moest
iedere dag al vroeg de deur uit om bij een apotheker als
werkster de kost te verdienen. Mijn vader (mijn vriend)
waar ik heel veel van hield, was de eerste persoon in mijn
leven (wat ik op latere leeftijd pas ontdekte) met een ge‐
spleten persoonlijkheid, een man met twee gezichten. Dit
had met name te maken met zijn dweperige betrokken‐
heid tot het Apostolisch genootschap en zijn ziekelijke
verslaving (gokken). Aan de andere kant was hij een su‐
per koopman en de beste visser van de wereld. Verder
wil ik hierover niet in details treden.
22