Klik hier voor mijn boek in PDF

waarschijnlijkheid was dit nog de enige die rond reed.
Hij had hem twee jaar daarvoor gekocht voor zichzelf en
inmiddels helemaal opgeknapt. Hij was
techneut en het
bedrijf
waar hij voor werkte was failliet gegaan. Nu wil‐
de hij zijn eigen bedrijf beginnen en zodoende was hij
genoodzaakt de camper te verkopen. Ik zei hem: “Ik wil
twee dingen: de camper laten keuren en er een uurtje
mee rijden.” Dat keuren bleek niet nodig, want dat was
pas gedaan en alles was perfect in orde, zowel motorisch
als de camper zelf. Vervolgens zijn we een paar uurtjes
gaan rijden en zowel ik als mijn adviseuse waren heel
enthousiast.
Ik had geld meegenomen en ben naar de verkoper terug‐
gereden, heb hem betaald en zo was ik de nieuwe eige‐
naar van de camper. Zijn vrouw huilde toen we wegre‐
den. Hij had me gezegd: “Als je nog vragen hebt, mag je
me altijd bellen.”
Ik ben linea recta naar de winkel van Carola gereden en
heb haar gevraagd even naar buiten te komen. Ik zei
haar: “Carola, ik heb deze camper gekocht en ik wil er
een paar maanden mee gaan reizen door Frankrijk, Italië
en Spanje. Ze keek me ongelovig aan en dacht dat ik een
geintje maakte en dat die camper van haar vriendin was.
Ik vroeg haar hoe ze hem vond en met een lach op haar
gezicht zei ze: “Ja, super. Hij is echt leuk.”
We liepen de winkel in en ze schonk een kop koffie in om
te proosten op de camper. Ik zei: “Carola, ik heb nog één
probleem.” Waarop zij vroeg wat dat was. Ik vervolgde:
“Ik kan niet koken.” Ze liet haar pen vallen en zei: “Maar
ik wel. Wanneer vertrekken we?” Dat was nou precies
wat ik wilde en nodig had, omdat ik wist dat Carola zo’n
reis super zou vinden. Camilla zei: “Doen meid! Ik ga
240